________________
२४६ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. पाणी मोकले. एम करतां मुंजराजा ते दासीनी साथै विषय सेववा लाग्यो.
पली नोजराजायें सुरंग देवरावीने मुंजराजाने जणाव्युं के, था ठेकाणे बार| डे ते मार्गे थइने थापणा नगरमा श्रावो त्यारें मुंजे दासीने जणा व्युं के, था सुरंग मार्गे थइने हुँतो जश्श. तहारे श्राव, होय तो तुं पण चाल्य, त्यारें दासीयें कयुं हुं आनरण लेइ आवं. त्यां सुधी तमे रहो. ए म कही बानरण लेवा गइ. तेने कांक वार लागी तेवारें मुंजें विचायुं के दासीने घणीवार थइ माटे कोश्ने खबर पडी जाशे, एम चिंतवीने पो तें जवा मांमयु. एटले दासी पण थावी तेणें मुंजने जतो देखी विचास्युं के मने मूकीने गयो. एम जाणीने पोकार कस्यो के, मुंज जाय बे. ते सां नलीने राजाना माणसो थाव्या. तेणें मुंज राजानु नपरथी माथु पकडद्यु अने नीचेथी पोताना माणसें पग पकज्यो. एम ताण खेंच थ.तेवारें मुंजें पोताना पुरुषोने कह्यु के, तमे पग खेंचशो एटले ते वैरी नपरथी मस्तक कापी लेशे. ते माटे तमे मुफने मूकी यो. एवं सांजली ते मागसो जता
श्क घेरमा कोइक स्त्री रहेंटीयो काततीहती, ते रहेंटीयो चरड चरड बो लतो हतो. त्यां जश्ने मुंजें कह्यु के, हे माता! निदा आपो.एम कर्दा, तो पण ते स्त्रीयें काततां सांजल्यु नही. तेथी पाडो जवाब दीधो नही. त्यारें मुंजें एक श्लोक कह्यो ॥ यतः ॥ रे रे यंत्रक मा रोदी, र्यदहं नामितोऽन या ॥ राम रावणमुजाद्याः, स्त्रीनिः के के न नामिताः ॥१॥ एम कही वली बागल चाल्यो. बीजे घेर कांक प्रकरण , तेणे मांमा तैयार कीधा बे. त्यां जईने कह्यु के, निदा यो. त्यारे स्त्री पण अर्यो मांमो फाडीने धी ये टीपां पडतां लावीने आपवा मांमयो, त्यारें मुंजराजा बोल्यो ॥ यतः ॥ रे रे मंझक मारोदी, यदिदं त्रोटितोऽनया ॥ रामरावणमुंजाद्या, स्त्रीनिः के के न त्रोटिताः ॥ १ ॥ एम कही वली आगल चाल्यो. तिहां तेने घेर, स्त्री गण पूंजो करे , कोश्क पशुने बोडे ने. कोक पशुने बांधे . एवामां मुंजें जश्ने कह्यु, निदा यो. त्यारे ते स्त्री बोली. निदा क्या ? हाथ नवरा नथी? ते सांजली मुंज बोल्यो ॥ गाथा ॥ रेनोली मम गव करी, देखवि गमरीयाहिं ॥ चउदहसें चग्यालसा, मुंज गद गया। ॥ १ ॥ वली बागल चाव्यो. एवामां कोक धनवंती स्त्री मुंज राजाने जी