________________
२४४ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. ने पोतानी नगिनी जडी. तेवारें राजायें प्रधाननां घरबार लूंटी लश्ने ते ने देश बाहिर काढी मूक्यो. लोकोयें पण प्रधानने धिक्कार कस्यो.
पली राजा समस्त परिवार ले मुनिने वंदना करवा थाव्यो, अने सर्व सनामध्ये स्तवना करतो हवो के, हे स्वामिन् ! तमे गाथा कहे ते थके मुजने कुमंत्री थकी राखीने उपगार कस्यो. पनी मुनियें धर्म कह्यो. ते सां नली घणा जीव प्रतिबोध पाम्या, शासननी प्रनावना करीने, मुनि पाग ग मध्ये थाव्या. पडी मुनियें विचास्युं के, क्षेत्रपालक तथा बोकरा तथा कुंजारनी गाथायें दुं ज्ञानीनी पेठे मानीतो थयो, तो ते प्राणीने धन्य ले के, जे प्राणी निरंतर श्रमायें करी श्रीसिद्धांत जणता हो ! एम चिंतवी ने पोतें निर्मायी थका नवा मांमधु, जेम जेम नणे तेम तेम आत्मा ने कृतार्थ मानता हवा. वस्त्र, पात्र, अशनादिकनो लोन तजीने एक स्वा ध्याय विनयादिकने विषे तत्पर थया थका जणवा मांमयु, घणुं नण्या तो पण नणवानी ला निवर्ति नही. ए रीते घणुंज तप तपी,घणी समता करी, सप्लायरूप अमृत पान करी,गुरुनी सेवा वेयावच्च करी, अनुक्रमें का ल करी देवलोकने विषे देदीव्यमान देवता थया. एम जे कोधरहित हो य, तेने विद्या आवे. ते उपर ए जवराज कृषीश्वरनो दृष्टांत कह्यो.
हवे विनयवंतने विद्या नजे ते उपर वे विद्याधरनो दृष्टांत कहे जे.
॥कोइक सिमपुत्रना बे शिष्य हता ते निमित्त नण्या, एक दिवसने वि पे तृणकाष्ठ निमित्ते बहार निकव्या , एवामा हाथीनां पगला दीत. ते मां एक बोल्यो. ए हाथणीनां पगलां बे. बीजायें कयुं तें केम जाण्यु ? ते में कयुं में लघुनीतियें करीने जाण्यु. वली कह्यु. के ए हाथणी काणी जे. बीजायें कयुं तें केम जाण्युं ? तेणें कह्यु के एणे एक दिशिनां तृणां खाधां ने. ते उपरथी जणाय ने के,बीजी यांखें देखती नथी. वली कह्यु के,ए हा थणीउपर स्त्री अने पुरुष बेगे . बीजायें कयुं तें केम जाण्यु ? तेणें कयुं. बेदु जणे हेठा नतरीने लघुनीति करी .ते निन्न निन्न जणाय ने ? वली बोल्यो के, ए स्त्री गर्नवती . बीजायें पूब्युं. तें केम जाण्यु ? तेणें कह्यु के, हाथनो नो देश्ने उठी जे, तेथी जाण्यु. वली कयुं के, गर्नमां पुत्र . बीजायें पूज्यं ते केम जाण्यु ? तेणें कयुं के, जमणो पग नारे ले. वली