________________
२४२ जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. नी शालायें उतस्या. एवामां त्यां कुंनारनी शालामा नंदरडा वारंवार घणो खडखडाट करे ले, ते सांजली कुंजारें पण एक गाथा कही ॥ यथा ॥ सुकु माल कोमल जबलया,तुम्ह राति हिंमणसीलणया ॥ अम्ह पसा नविन य, दीहपीहा तुह्म नये ॥३॥ व्याख्याः-(सुकुमाल के० ) सुकोमल सुंवा खं जवंत रूडा (रात्ति के ) रात्रे चालवानो शील एटले आचार ले जे ने एवा तुमने (अम्ह के०) अमारातपसायथी नय नथी, पण (दीहपिता 5 के० ) दीर्घटष्ठ जे सर्प तेथकी तुमने जय . ते गाथा सांजलीने मुनि ये विचास्युं के, कामधेनु चिंतामणि अने कल्पवृद ए त्रण हुँ पाम्यो. ___ एवा अवसरें त्यां राजानी बेहेनने, दीर्घटष्ठ मंत्रीश्वरें बानी लावीने नूमिगृह मध्ये रावी . तथा हरकोई उपाय करी ए राजाने मारीने म हारा पुत्रने राज्ये बेसारीलँ, अने राजानी बहेन महारा पुत्रने परणावी झुं. एवो दीर्घटष्ट मंत्री निश्चय कस्यो . जे कारण माटे उर्जन अने सर्प ए बे कांड कोश्नु नपगार करेलो जाणे नही.
राजायें पोतानी नगिनी शोधवाने माणसो मूक्या. तो पण जडी न ही. प्रधाने सांजल्यु के,कुंजारने घेर जवराज ऋषीश्वर आव्या ने, ते उत्तर तप करीने ज्ञान पाम्या दे,माटे एमने मुखें वृत्तांत सांजलीने जो महारी वात राजा जागशे. तो मने कुटुंबसहित यमने घेर पहोचाडशे. तो हूं ते नो बागलथी नपाय करूं ! पापी होय ते पोताने पा– पोतेंज शंका पामे.
हवे मंत्री राजा पासे गयो. तेने राजायें पूयु. तमे या रात्रीनी वेला ये केम आव्या ? मंत्री पण बलवेला जाणी बोल्यो के, तमारा पिता न नव्रत परिणामी थकुंजारने घेर याव्या ले. ते प्रजातें तमाएं राज्य ले शे. त्यारें राजा बोव्यो. जो पिता राज्य ले, तो महालं महोटुं नाग्य ! हुँ चाकर थइने पितानां चरणकमल सेवीश. तेने मंत्री कह्यु. हे राजन् ! राज्यतो बलात्कारें लश्ये पण पाम्युं राज्य केम खोयें ? ते माटे आज कुंजारने घेर जश्ने पिताने मारो. पडी निर्विघ्नपणे राज्य जोगवो. ते रा जायें साचुं मान्यु. जे माटे राजाने का विचार होय नही. कारण के पा णीनी नीक अने राजा ए वे ज्यां वालिये त्यां वले.
हवे रात्रे सर्व लोक सूता, ते वेलायें राजा एकलो हाथमा खड्ग जा ने कुंजारने घेर गयो. तिहां पिता सूता ने के,जागे ,एवं बिरें करी जोवा