Jain Katha Ratna Kosh Part 06

SR No.: 010251
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Total Pages: 405
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 46 MB

Page 152

१४० जैनकथा रत्नकोष नाग हो. जा सर्व बानूषण वधामणियाने प्राप्यां. नगरमा उद्घोषणा करावी के, राजा गुरुने वंदना करवा जाय , ते माटे सदु आमंबर करी वंदना कर वा निकलजो. लोक पण हर्ष पाम्या. मन गमतुं ने वैद्यं कर्तुं. राजा पट ह स्तिउपर वेसी, सदु लोकथी परिवस्यो, याचकादिकने दान देतो, जिनशास न प्रनावतो, केशक मिथ्यात्वीने विषे धर्मबीज वावतो, चालतो हवो. अनु कमें पंचानिगम साचवीने गुरुने वंदना करी, नचित स्थानके बेठगे. सशु रुयें मोदमार्गनी देखाडनारी धर्मदेशना दीधी. जेम के राज्यलक्ष्मी ते पत्र बे, स्वर्गादिकनां सुख ते फूल , मोक्ष सुख ते फल , एवो धर्मरूप क स्पद जयवंतो . संसार समु जन्मजरामृत्युरूप कल्लोलें सहित दे, ते मां जहाजरूप धर्म ते पुण्ययोगें पामियें. ते धर्म साधुश्रावकयोग्य विविध कह्यो . ते बेमां यद्यपि साधुपगुं उक्कर , तथापि ते निर्वाणसुख शीघ्र
आपे जेमाटे नुजायें समुश् तरवो, एक हाथें मेरुपर्वत तोलवो, एकलायें कर्म शत्रुनुं महासैन्य जीत, खड्गधारा उपर चालवू, वेलुना कोलिया जरवा, एवी दीदा पालवीकरण डे. अने श्रावकधर्म ते समकितमूला दश व्रतरूप बे. एवी देशना सांजली राजा पण हाथ जोडी गुरुने विनंति करतो हवो के, हे नगवन् ! दुं पुत्रने राज्ये थापीने तमारी पासे चारित्र से इश. गुरु बोल्या के, प्रमाद न करो. नाग्य होयतो एवा मनोरथ थाय.
राजायें पण गुरुनुं वचन प्रमाण करी घेर ावी पुत्रने राज्ये थापीने शिखामण दीधी के हे पुत्र तमें प्रजाने पुत्रनी पेठे पालजो, जे माटे दान जोगादिकें करी लक्ष्मी क्य पामे नही. पण प्रजाने संताप उपजावतां ते ना शा राजानी लक्ष्मी दय पामे. वलीअन्याय टालजो, न्याय पालजो, निरंतर धर्म चूकशो नही, तमे महारी पेठे अंते राज्य बांमी चारित्र लेजो, अन्यथा ए राज्य नरके पहोचाडशे. ए रीतें शीखामण दे, प्रजानी थाज्ञा मागी, शासननी प्रनावना करीने दीक्षा लीधी ॥ यतः ॥ स्वर्णाइिस्ताव नुंग; पाराचारश्चस्तरः॥ कष्टा कार्यगतिर्यावत्,न धीर प्रतिपद्यते॥१॥ पड़ी गई निन्न राजा तथा अमात्य अने नगरना लोक वंदना करी स्वस्थानके गया.
हवे जवराजऋषि गुरु साथै विहार करतां घणो विनय, वैयावृत्य कर ता, महा तपस्या करता विचरे. सर्व सिद्धांतनुं सार एवो जे पंचपरमेष्ठि नमस्कार तेने संभारतां अप्रमत्त थकां रहे , पण नणे नही तेमने गुरुयें