________________
गौतमकुलक कथासहित. २२१ बे. ते सहित पोतानी दि लश् बलिदेशनी संधियें भावी पज्यो. बाब ली पण पोता, कटक लेइ सामो याव्यो. माहोमांहि यु६ थयुं. तेमां घ या लोकनो संहार थवा मांझयो. एम यु६ करतां बार वर्ष थयां. त्यारे इं ३ यावी बे नाश्ने समजावी. दृष्टियुआ, वचनयु८, बाहुयुच, मुष्टियु६ अने दंमयुह ए पांच यु६ करवा तेराव्या. ते पांचे युधमां नरत हास्यो. तेवारें क्रोधने वशे नाई उपर चक्र मूक्युं. ते चक्र पण बाहुबलीने प्रदक्षिणा देश पालु जरत पासे गयु. जे माटे गोत्रमा चक न लागे.
जरतें विचायुं के, अमोघ शस्त्र पालुं फयुं तो निश्चय ए महारुं राज्य लेशे. हवे जरतें चक मूक्याथी बाहुबलीने पण क्रोध चढ्यो. के, एणे महार मस्तक दवाने कीg, तो ढुं पण चक्रने अने चक्रवतीने मुष्टियें करी चूर्ण करूं. एम चिंतवी क्रोध चढावी मुष्टि उपाडी त्यांनरत पण सामों धायो. एटले बादु बलीने विचार उपन्यो के, हा हा ! नूंहुं थशे ! ! ! ए मुष्टियें जरत मरशे, बखम रंमाशे ! खनना वंशने कलंक लागशे !! लोकमां हाहाकार थ शे !!! अने मुष्टि उपाडी ते पण निष्फल केम करूं ? एम चिंतवी ते मु ष्टिये मस्तकनो लोच कस्यो. देवतायें वेष आप्यो. जय जय शब्द थयो. न रत यावी पगें लागी अपराध खमावी पोताने स्थानकें गयो. ___ बाहुबलिये विचाघु के, महारा अणु नाई दीदा लेइ केवली थया जे. ते नहाना नाइने वांदवू पडशे, ते माटे केवलज्ञान उपजावी पड़ीन गवानना समवसरणमां जालं. जेम तेमने वांदवा न पडे. एवो अनिमान पाणी त्यांज कारस्सग्ग करी रह्या. वर्ष दिवस सूधी नूख तृषा खमी, पगें मान नग्या, वृदनी पेठे वेलडीयें विंटाणा, कानमा पंखीयें माला घाल्या, ताढताप खमता रह्या. वर्ष दिवसने अंते ब्राह्मीने श्रीषनदेवस्वा मीयें मोकली, तेणे आवी कह्यु के, हे वीरा ! गजथकी उतरो. ए वचन सांजली बाहुबलिये विचाओँ के, ढुं तो गज नपर नथी चढ्यो, अने ए महा सतीनुं वचन पण जूतुं न होय, एम विमासतां मनमां ज्ञान उपन्युं के, हुं अनिमानरूप हाथीयें चढयोज बु. जेमाटे न्हाना नाश्तो परमगुणी थया. केवली थया, वीतराग थया, रत्नत्रयीरूप गुणें करी ते परम वडेरा डे, त्रिजुवनने वंदवा योग्य , ते उपर अनिमान करवाथी मने अाशातना लागी, माटे जश्ने वंदना करूं. एम विचारी जेटले पग उपाडे , तेटले एज