________________
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो.
सिरियाने गदगद वाणीयें कहेवा लाग्यो के, महारो अमात्य शकमाल घ ो क्तिवंत, घणो शक्तिवंत, इंड्ने बृहस्पति सरखो हतो. ते सहेजें जेम तेम मायो गयो ! हा हा दैव ! ए तें शुं कस्युं ! अहो नाइ ! शकमाल वि ना सर्व सूनुं देखूं बुं. त्याऐं सिरियो बोल्यो, हे महाराज ! हुं गुं करूं. ए सर्व मदिरानो पिनारो वररुचि पापी तेनां काम वे. ते सांजली राजा बोल्यो के, गुं वररुचि मदिरा पीये बे, ए वात साची बे ? त्यारे सिरियो बोल्यो, राजन् ! ए वात काले देखाडीश. पती सिरियें पोताना माणसने शीखवी मूक्युं के, कचेरी मजे ते वेलायें तुं एकेकुं कमल सहुने यापजे, ने वर रुचीने मीटलरसें करी तत्काल जावित करेलुं एवं कमल व्यापजे. तेवारें ते पुरुषं तेमज करूं. त्यारें राजा प्रमुख कहेवा जाग्या के, अहो ! ए अ द्भुत सुगंध क्यांथी जाव्या ? एम करी नासिकाग्रे दीघां, विप्रें पण सुंध्युं, ते तेणें रात्रियें चंड्हास मदिरा पीधी हती, ते वमन करयुं ते जोइ स दुयें वररुचीने धि धिग् करी सनामांथी काढ्यो. वररुचीयें एक विप्र पासें ज प्रायश्चित्त माग्यं तेने विप्रें कयुं के, तपाव्युं तरुवुं पान करे तो ए पाप जे. वररुचीयें पण तेमज लोकलाजें तरुवुं पीधुं तेथी मरण पाम्यो.
ܕܐܐ
हवे स्यूजिन पण श्रीसंभूतिविजय आचार्य पासे चारित्र पालतां श्रु तसमुना पारगामी यता हवा. ज्यारें चोमासुं खव्युं, त्यारें एक मुनियें गुरु प्रमीने वो निग्रह लीधो के, हुं चार मास लगे सिंहगुफाने बारणें उपवास करी कानस्सग्गे रहीश बीजो साधु बोल्यो के, हुं दृष्टि विष सर्पना बिल्ली उपर चार महिना उपवास करीने कानसरगें रहीश . त्रीजो साधु बोल्यो के, हुं उपवास करीने कूप्राना चारवटीयानी उपर का उस्सगे रहीश एवं सांजली गुरुयें पण योग्यता जाली ते त्रणेने या झा दीधी. एटले स्यूलिनजी उठी वंदना करीने बोल्या के, हुं कोश्या नामें वेश्याने घेर चित्रशालानी याचना करीने तेमां रहीश, पण तपस्या करीश नहीं. षट्स जोजननो स्याहार करतो चार मास पर्यंत यनिग्रह लइने रही. त्याऐं गुरुयें उपयोग देने योग्य जाणी तेने आज्ञा आापी.
एम ते चारे मुनि याज्ञा लइने स्वस्वस्थानकें गया. ते मुनि शीतल तीव्रत पस्यावंत देखीने त्यां वनना सर्प, सिंह यने खरहट्टना खेड प्रमुख सर्व जीव शांत यता हवा. स्थूलिन पण कोश्याने घेर याव्या. तेने जोइ कोश्या