________________
२०२
जैनकथा रत्नकोष नाग बडो.
"
एवा समयने विषे सौधर्मेंदें उपयोग दीधा के, सनत्कुमारने राज्या निषेकनो अवसर बे ने एतो पूर्व नवें महारा सरखा सौधर्मेड् हता. rat चित्तमां राग प्राणीने वैश्रमण देवने बोलावी कह्युं के, सनत्कुमार म हारो बांधव बे, माटे एना राज्यानिषकने अर्थे हार, वनमाला, बत्र, मु कुट, चामरयुग्म, कुंमलयुग्म, पादपीठसहित सिंहासन, धने पाडुका एटलां वानां लइ जइ नेटणुं मूकीने कहे जो के, शक्र तमने सुखशाता पूढे बे. ते वचन वैश्रमण देव प्रमाण करीने हस्तिनागपुरे याव्यो. वली झें निषेक महोत्सवने अर्थे अप्सरा पण मोकली.
हवे वैश्रमण देव नेटणुं मूकीने सनत्कुमारने कहेवा लाग्यो. हे स्वा मिन ! तमारा राज्यानिषेकने अर्थे शक्रे मुने मोकल्यो बे. ते वात चक्रव तीयें अंगीकार करी. त्यारे वैश्रमण देवें योजन प्रमाण मणिपीठ रच्युं. ते उपर रत्नमय मंरुप रच्यो, तेना मध्य जागे मणिमय पीठिका रची. ते व पर सिंहासन रच्युं. त्यां बेसाडीने खीरसमुड़ना पाणीयें रत्न कनकना क
शो नरी जय जय शब्द यते मांगलिकनां गीत गाते, बहुवाजिंत्र वाजते, अनिषेक करता हवा. रंजातिलोत्तमान पण सर्व अलंकारें विनूषित करती हवी, पी घणा यामंबरें गजपुरमा प्रवेश कराव्यो. त्यां ते चक्रवर्ती, मनुष्य संबंधी पंच विषय सुखनो अनुत्तर जोगी थको काल गमावे बे.
एकदा सौधर्म सनाने विषे सौधर्मे सिंहासन उपर बेठा देवांगनानां नाटक जोता का विचरे बे. एवा व्यवसरें एक संगम नामा देवता ईशा न देवलोकनो वसनारी सौधर्में पासे यावतो हवो. ते देवतानी कांतियें करी सर्व देवतानुं तेज नाश पामतुं हवं. जेम सूर्यप्रनायें ग्रहगए थ ने तारा निस्तेज थाय, जेम गमे तेवा तार्किक होय पण जैन यागल नि स्तेज थाय, ते रीतें सर्व देवता उल्हार गया. हवे संगम देव त्यांथी ग या, पal बीजा देवता सौधर्मे ने पूढता दवा के, हे स्वामिन् ! एनुं याव डुं तेज कैम बे ? त्यारें इंड् बोल्या एणें पाउले नवे खायंबिल वर्द्धमान तप मुनिराजपरों कस्युं हतुं तेना प्रभावथी एवी रूपसंपदा ए पाम्यो बे. तें सांजली सर्व देवतायें फरी पूबंधुं के, हे स्वामि ! हमलां एवो संपूर्ण रूप वान् को बीजो के नथी ? त्यारे इंश् बोल्या के, हडियावर नगरें सन