________________
३४७ जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. ढोकलांनु वरदान आप्युं पड़ी ते कतीधारे घेर थावीने ढोकलां खावा मांमया तेनुं सर्व कुटंब नित्य ढोकलां खाय ते जोइने तेना पडोसी व्यव हारियायें, पूयुं के तुं प्रतिदिवस अडदनां ढोकलां क्याथी लावी खाय ले तेवारे ते गरीब पुरुष बोल्यो के वनमां काष्ट कापतां माहरी ऊपर देव ता प्रसन्न थयो तेणे वरदान आप्यु डे तेथी नित्य प्रत्ये ढोकलां खायें बैये ते सांजली ते पडोसी पण तिहां गयो कुहाडो लश् हाथ चंचो कीधो के तरत तेने देवतायें थंनी राख्यो ते कोई रीते बुटी शके नहीं पड़ी जे वारें घरनुं घृत पडोसीने आपवा कबुल कयुं तेवारें देवतायें ते व्यवहा रियो मूक्यो ते पुरुष पालो घेर याव्यो. अने घरनुं घी पण खावाथी चुको स्त्रीये पूब्युं तेवारे तेना घणीये कह्यु के घरना घृतमां साकर घालीने खा. ॥ दोहा ॥ ढोकल खातां देखीने, होंस दुश्मनमाय ॥ ले कुहाडो वन गयो, सुर थंनी तसकाय ॥१॥ वनिता सुरसु वीनवे, घणीतें कचपच की य ॥ ढोकल तो पाम्यां नहीं, घरना चूका घीय ॥२॥इति त्रेतालीसमो दृष्टांत ॥ जे सुधर्मी होय ते खोटी वस्तु आगल न करे ते विपे चुम्मालीशमो दृष्टांत.
॥ दृष्ट्वानीकममात्यमाह नृपतिः कस्यास्तिशौर्य बले, झात्वेनस्य तदा मृगा पिपदे त्वारोपिताः स्वामिना॥बा कृत्रिमका सटा वलमुखैः संस्थापितस्तं गुन, स्तत्रागात् नषतीति पृष्ठचरणान्यां सोपि नष्टोऽधमः ॥४५॥ अर्थःकोई एक राजाना देसमां तेनो उशमन राजा कटक लश्ने देश नांजवा
आव्यो तेने जोइने राजायें मंत्रीने पुडयुं के हे मंत्री सैन्यमां वधारे बल कोर्नु होय ? त्यारे मत्रीयें कडं के सैन्यमां हस्तीनुं बल वधारे होय. रा जा कहे एक सिंह कारिमो करघु एवं विचारीने सिंहने स्थानके एक कू तराने थाप्यो पनी तेने कारिमो केसरा टोप बांधीने सैन्यने मुखें कस्यो अने पालथी राजा कटक ला चड्यो ते जे वारे वयरीराजाना कटकनी साहामो आव्यो तिहां ते वयरिना कटकमां बागले मुखमां गजघटा दीठी ते जोइ कूतरो नसीने पाबले पगे नासवा लाग्यो पढ़ी जेम जेम सैन्य सा मुंआवे तेम तेम पाने पगे कूतरो चालतो जाय अने जसतो जाय डे मा टे सुधर्मी पुरुष खोटी वस्तुने धागल नकरे कह्यु के श्लोक ॥ श्राव कृत्रिमबटाविकटाणुजक्ति, रारोप्यते मृगपतेः पदवीं यदि स्यात् ॥ मत्तेजकुं जतटपाटनलंपटस्य, नादं करिष्यति कथं हरिणाधिपस्य ॥ १॥ ४५ ॥