________________
श्श्
जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो.
॥ ४ ॥ काज कि किणें नीपजे, खाखर महारा पिंम पाखें रें ॥ हूं एह वो नथी को देखतो, जे रणथंजीने राखे रे ॥ बो० ॥ ५ ॥ तव मंत्री कहे तेहने, जिहां वाजे तुम यस वाय रे ॥ तिहांलगे महाराजा शिरें, शत्रु कोई कनो न थाय रे ॥ बो० ॥ ६ ॥ जनक जगत व्यति जालमी, जगमांहे इक तूं जायो रे || ताहरी जनितायें तुं सही, शूरां शिरताज कहायो रे ॥ बो० ॥ ७ ॥ पण एन घटे बोल, तुम सरिखाने सुणो स्वामी रे ॥ पितृ काजें पण खावुं नहीं, ए बातें तुम खामी रे ॥ बो० ॥८॥ ॥ श्रार्यावृत्त ॥ शौर्य सौंदर्य वा, विद्या लक्ष्मीर्वच स्विताऽन्योवा ॥ शोनां नावति गुणो, विनयालंकारप रिहीणः ॥ १ ॥ वसंततिलका बंद ॥ त्यागोगुणोगुणशतादधिको मतो मे, विद्या विभूषयति तं यदि कं ब्रवीमि ॥ पर्याप्तमस्ति यदि शौर्यमपीह किंतु, यद्यस्ति ते विनयः सगुणाधिराजः ॥ २ ॥ श्लोक ए वे सचिवें कह्या, कुमरने शी खामण कामेरे ॥ कुमरें पण सूयो ने यागममां कोइक ठामेरें ॥ बो||||
O
॥ यतः ॥ यार्यावृत्तं दुःप्रतीकारौ माता, पितरौ स्वामी गुरुश्च लोकेऽस्मि न् ॥ तत्र गुरु रिहामुत्रच, सुडुष्करावरप्रतीकारः ॥ १ ॥ इम आागल वलि कोई रे, तव कुमरने तिहां शैलराजें रे || प्रेयो तव बोल्यो फरी, गर्वै जरी समाजें रे ॥ बो० ॥ १०॥ रे ज्ञानदग्ध गमार तूं, अमने शिक्षाशी यापे रे ॥ त्रिभुवन तत्व हुं में, जीते कोई अमसं जबापें रे ॥ बो० ॥ ११ ॥ ते माटे ताहरा बापने, जई शीखामल नांखे रे || जिम थाए ए पाधरो, मि कांई मति राखे रे ॥ बो० ॥ १२ ॥ इम कहीने गले फालीने, दी मेव्यो तव तेहो रे ॥ जई कहे ते महाराजने संबंध सवे धुर बेहो रे ॥ बो० ॥ १३ ॥ उदय रतन इम कचरे, बावनमी ए में बोली रे ॥ ढाल गु मानी लोकने, गमशे जो जो दिल खोली रे ॥ बो० ॥ १४ ॥
का
"
॥ दोहा ॥
॥ तव चिंते ते नूपती, ग्रहो मुऊ पुत्र अत्यंत ॥ अहंकारें ए खावरखो, जिरती कसि न लहंत ॥ १ ॥ राज तज्युं तिएा कारणें, वसवुं मोहने रा ज ॥ हवे मुकने जुगतुं नथी, साधुं पर जव काज ॥ २ ॥ इम चिंती अंग ज प्रते, रंगे देवा राज ॥ सामग्री सघली सजी, मोहें ते महाराज ॥ ३ ॥ गोप्य राखी ते गेलिसुं, प्रेखे वली प्रधान ॥ तनुजने एक दिन तेडवा, रा ग व राजान ॥ ४ ॥ तिहा जई ते कहे तेहने, कोईक काज विशेष ॥