________________
श्रीनुवननानु केवलीनो रास. २७ ते नर तिणे, नायें थई वाउला रे ॥ निज गाल फूलावी रे, बहु वात व नावी रे ॥ सदुने समजावी कहे चर रानला रे ॥ ७॥ कुमरें कह्यो शिष्ट रे, पोढो ए पापिष्ट रे॥ देवें पण उष्ट, न जाए गंजी रे॥ देवने ए कुमा र रे, वे विण निरधार रे ॥ एहनो अहो ठार, किणें क्यारें नंजी रे ॥ ७॥ एहवी सुपी टूलो रे, फूली थई चोलो रे ॥ निज बल लही बदुलो, कुकर तणी परें रे ॥ सदुने अण नमतो रे, दान देई मन गमतो रे॥ मृङ गुण ने वमतो, पहोतो निज मंदिरें रे ॥ ए ॥ मात तात ने गुरुने रे, देवने श्रु तधरने रे॥ न नमें कवीश्वरने, मुखें बोलें नहीं रे ॥ नूषण धरी जारी रे, निज तनु शणगारी रे ॥ बेठक समारी, वेसे ते सही रे ॥ १० ॥ तंबोलें ताजे रे, गन्नस्थल गुन साजे रे ॥ पूरी समाजें, बोले बेतमां रे ॥ अधुरां वयणां रे, फेरवतो नयणां रे ॥ देखीने सयां, नही जुए हेतमां रे ॥११ ॥ त्रिभुवन तृण तोलें रे, गणतो इम बोले रे ॥ मुफथी सहि मोले, सुरप ति सारिखो रे ॥ श्म निज परिकरमा रे, बेठो बरवे घरमां रे ॥ नाणे केह ने हरमां, न जूवे पारखो रे ॥१२॥ एह एकावनमी रे, ढालें ते अनम। रे॥ उदय वदे न नमी, श्रापे केहने रे ॥ विद्यावंत ने शूरो रे, दानेश्वरी पूरो रे ॥ विण गर्दै सनूरो, कहे सदु तेहने रे ॥ १३ ॥
॥दोहा॥ ॥ अवनिपति हवे एकदा, प्रीबवीने परधान ॥ पुत्रनी पासें मोकले, ते जई कहे तसु थान ॥ १॥ तेडे जे तुम तातजी, कुमरजी मिलवा काज ॥ आवो तिणें आसनतजी,वाट जुए महाराज ॥ २ ॥ वासर बहु वही गया, दीनां तुम दीदार ॥ तरसे डे ते कारणे, जिम चातक जलधार ॥ ३ ॥
॥ ढाल बावनमी॥ हो मतवाले साजना, मुफ कोई न लेडोबे ॥ ए देशी ॥ बोले कुमर ते बेतमां, मुख नाकतणी अणि मरडी रे॥ मूवल देतो थको, वली नजर करीने करडी रे ॥ बो॥१॥ काम किसु ले माहीं, अहो वलि ए हने केणे रे ॥ संकटमां नाख्युं किसुं, तेडे वे मुझने तेणें रे ॥ बो० ॥२॥ जो एहवं होय तो कहो, इंशदिकने पण बांधी रे ॥ पाणी सोपुं एहने, श त्रु जाणी तक सांधी रे ॥ बो० ॥ ३ ॥ पण अमे नावू को कने, अमपासें पण जो कोई रे ॥ नहीं थावे तो झुं थशे, सर्वे मेल्युं ने जोई रे॥ बो०॥