________________
२०0 जैनकथा रनकोप नाग पांचमो. खदाई रे, धर्मने बलें पातक धाई ॥ करावी ते पाड्यो नरकें रे, मलीने मो हने कटकें ॥ १४ ॥ ए अगवीशमी ढाल रे, सांजलजो थ नजमाल ॥ जदय रत्न कहे नन्नासें रे, पडता रखे मोहने पासें ॥१५॥
॥ दोहा ॥ ॥ वलि तिहाथी लइ वासिन, एकेडियादिकमांहि ॥ परावर्ती परवश पणे, अनंत पुजल त्यांहि ॥ १ ॥ बौक्षादिक मतमां धरी, धर्म बलें अघ बेक ॥ करावि इणिपरें फेरव्यो, जीव ते वार अनेक ॥ २॥ .
॥ ढाल गणत्रीशमी॥ ॥रूडी रे रबारणी रमला पदमणी रे ॥ए देशी ॥ सौनाग्यपुर नामें न गरें वली रे, मानव खेत्र मकार ॥ गृहपति सुंदर घर उपजाविने रे, ते व रुण नामें कुमार ॥१॥ इणिपरें चिंते कर्म नरेसरू रे, में जीव-संसारी एह ॥ चारित्र धर्म समी नवि धस्यो रे,आज लगे फुःख गेह ॥३०॥२॥ नामें धर्मबुद्धि पण महा पापणी रे, जिहां लगि एहथी दूर ॥ न रहे तिहां लगि पहोचाडी नवि शकू रे, चारित्र धर्म हजूर ॥॥३॥ सम्यक् दर्शननी सुता विना रे, अलगी एह न थाय ॥ तेहने संगें ए लहेशे सही रे, शुक्ष दिशा सुखदाय ॥३०॥॥ शुद्ध दिशाएं श्रुति दूतीतयो रे, अरथी थाशे एह ॥ सु गुरु सदागमथी ते पामशे रे, योग मेलुं तिणे तेह ॥३०॥५॥ अनिप्राय क मनो एहवो उसखी रे, बीनो मोह नरें॥ कलुपाणो मनमुं रागकेसरी रे, धूज्यो क्षेप गजें ॥३॥६॥ मनसुं बीहीनो मोह नरेसरू रे, पाठांतरें॥ वज पड्यो जाणे सद्धने शिरें रे, तव मंत्री सामंत ॥मजलस मेलीने बेठा मली रे, बालोचे एकंत ॥३०॥७॥ तव को निज नाथने ते कहे रे, त्रिनुवन गं जन स्वामि ॥ तुमने पण सचिंता साहिबा रे, सहि तुमारे नाम ॥३०॥॥ दीर्घ निसासो मेहली ते कहे रे, जे तुमें कह्यो ते तंत ॥ चाबख सम पण महारी चाकरी रे, सुर पतिसा धूजंत ॥३०॥ ॥ मुज पायकने पण दो न पमाडवा रे, समरथ नहिं ने कोय ॥ पण सुं कीजे मुझघर वेरडं रे, बंध वें मेट्यो विगोय ॥३०॥१०॥ तेह कहेगुं नवं गयुं किमु रे, कर्म परिणा मने संग ॥ मोह वदे तव एक नवो इणे रे, नपजाव्यो ने रंग ॥३०॥ ॥११॥ सदगुरु संगें सदा मनो सहि रे, ते जीव संसारीने जोग ॥ मनसुं चाहे जे ए मेलवा रे, एहवू कहे जे लोग ॥ ३० ॥ १२॥ श्रम कुल कंद स