________________
जैनकथा रत्नकोष नाग पाचमो.
सर्व राज्यादि लक्ष्मीने प्राप्त यतो हवोज. माटे ( पश्य के० ) हे नव्यजन ! जुवो. ( पूज्यां घिरेणुरपि के० ) पूज्य एवा तीर्थकरना चरनीरज पण ( नमस्यएव के० ) नमन करवा योग्यज ने माटे विनय राखवो ॥ ७७ ॥
हिं नमि विनमिनी कथा कहे बे. नमि ने विनमि वे क्षत्रिय ते कब महाकबना पुत्र ते श्रीरूपन देवजीना अंगरक्षक होता हवा, ते वेहु को कार्यने विदेशांतर गया. तदनंतर श्रीकृषनदेव स्वामीयें दीक्षा ग्रहण करी पढ़ी, ते जेवारें पाठा याव्या तेवारें स्वामी ज्यां विहार करे, त्यां सा थें फरता रहे. प्रातःकालमां श्रीरूपनदेवजीना चरणने कमलें करी पूजीने कहे के हे स्वामी ! राज्य देनारा थाजो. एम मागता हता. एक दिवस धर
, श्रीपनदेवना वंदन माटे याव्यो ते बेहु जाने जोने कहेवा ला ग्यो. के तमो येहु भरतचक्रवर्ती पासें जाउ ते तमोने राज्य प्रापशे. त्यारे तेणें कहां के कपनदेवजी नहिं थापे ? वचमां तमारे बोलवानुं शुं काम बे ? तमारे जा होय तो जाउ प्रमोने तो ज्यारें स्वामी राज्य श्रापशे, तेवारें जेशुं मारे कांइ जरतनी सार्थे प्रयोजन नथी, ते सांगली धरणें तुष्टमान यइने चोराशी हजार विद्या प्रापी ने वैताढ्य पर्वतने विषे दक्षिण श्रेणी ने उत्तर श्रेणीनुं राज्य वेंचीने वेदु नाइने धरणेंजें प्राप्युं, ते तेणें लीधुं ॥ ७७ ॥
किं मर्त्यस्त्रिदशोप्यपास्तविनयोम्लानेः सढ़ानेः पदं, यो करः किमार्यखपुटाचार्येण ना शिक्षितः ॥ किंवा विष्णुकुमारतोन नमुचिर्मृत्वाऽगमद्दुर्गतिं, नद्यो घस्तरुमुन्नतं रुजति वा नम्रं तु नो वेतसम् ॥ ७८ ॥ अर्थः- (पास्तविनयः के० ) त्याग कस्यो बे विनय जेणें एवो (त्रि दशोपि के० ) देवता पण ( सहानेः के० ) दानियें सहित एवा ( म्लानेः के० ) परावनुं ( पदं के० ) स्थानक थाय. जुवो (वृद्धकरः के० ) वृ कर नामा ( यक्षः के० ) यक् तेने (आर्यखपुटाचार्येण के० ) श्रार्यखपुटा चायें ( किं के० ) गुं ( नाशिक्षितः के० ) न शिक्षा कस्यो ? ना कस्योज बे. तो ( मर्त्यः किं के० ) माणसनुं तो गुंज कहेतुं ? हवे ते वृद्धकर यक्ष केवो हतो ? तो के जिनशासननो द्वेषी, साधुने दुःख दायक हतो ने हुं महा