________________
४३ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. इना महेल बागल प्रकट थयो. प्रनात कालें जइ नाइ प्रत्ये एम कहेतो हवो, के झाने करीने दुं सर्व जाणुं , के तमो वे ना बो. घरथकी निकव्या, ने दिव्य वस्तु पाम्या, ते सर्व हुँ जाणुं बुं. बीजो पण सर्व संकेत कह्यो. ते सां नलीने विजयकुमार याश्चर्य पामतो, चित्तने विषे चमत्कार पामतो, नाश्ना वियोगनुं कुरक संजारतो, नेत्रने विपे आंसु धरतो, एम कहेतो हवो, के हे नै मित्तिक ! कहो के ते महारो नाइहमणां क्यांदशे? अने मुझने क्यारें मलशे? निमित्तियो बोल्यो तहारो ना देवतानी परें स्वेनायें परम सुखीयो थश्ने पृथ्वीनेविपे विचरे ,ते क्या हमणां तुमने मले? नित्य कलायें वधतो जे चश्मा तेनी साथें किरण- मलबुं जेम दूर ने, तेम ए वात पण पुष्कर डे, तो पण देवतानी परें दिव्य शक्तिना धणीने कांश बार्नु नथी. जेमात्रै विद्या ना उद्यमयी तत्काल मल पण थाय, परंतु तुमने नाश्नी संगत रूडी नहीं, ताहारे तो वेगलूंज रहे सारं. केम के ते महोटो ने तुं नानो. नाना नानी प्रौढ दि देखी ते सही नहीं शके, एटलामाटें तुं ए वात जवा दे ! निमि तियाना मुखथी एवी वाणी सांजली विजयकुमार कहेतो हवो, के तमें कहो बो तेवी वाणीयें तो बेदु नाश्ने त्रूट पडे? हे नइ ! ए बात तुं मुझने न कही श,ए मुझने नथी गमती. हुं कोई रीतें राज्य आपवा माटेज नाइने मलवा डं डं, पण ते निःस्टह ,स्नेहवंतो, वालकरूप जाणी मुझने नोजननी पेरें पोतार्नु राज्य यापीने गयो. ए महोटानो न्यायज . अने ढुं तो एने पुत्रनी पेठेज ,राज्य एनुज डे,मारे राज्यनो खप नथी,में राज्य पामवाने समे सर्व ठेकाणे तेने खोल्यो, पण ते क्यांहि न जज्यो. जेम पापीना हाथ मांथी निधान जाय,तेम ते महारा हाथमांथी गयो बे. माटे एवो अनियह ने के,ज्यारें नाइ मलशे,त्यारेज बत्र धरावीश, त्यारे चामर विंजावीश, त्यारें ज राजचिन्ह धरीश! एटलामाटे तुझमां जो शक्ति होय तो ते आर्यने शीघ्र पणे लाव. त्यारें तेणे कडं के कहो तो आकर्षण विद्यायें खेंचीने लावू ! एम कही हर्ष धरतो क्यांहि अदृश्य थ गयो. तेनी खबर पण न पडी. ए टलामां जेम वादल थकी सूर्य प्रगट थाय, तेम जयकुमार प्रगट थयेलो, पोताना मुख आगल आवी उनो रहेलो दीगो.
हवे राजा जयकुमारने देखीने हर्ष पामतो विस्मित चित्तें साडात्रण कोड रोमराजी विकस्वर प्रये संत्रमपणे जय जय शब्द कहेतो जयकुमारने