________________
३५०
जैनकथा रत्नकोप नाग चोयो. जाय तेम महारी बाजनी रात्रि पण विफल जाय जे. अने चोरी करवानी महारी प्रतिज्ञा ने तेनो नंग करीने घेर पण केम जावं माटे में जे प्रतिज्ञा करी ने के जे पडहो बवे तेहना धरमांधीज चोरी करवी ते प्रतिझाने सत्य करूं एम चिंतवी माटे पालो गणिकाना घर आगल जश्ने तिहां कूतरानी पेठे ताकीने मुदित थको मांहे प्रवेश करवानो लाग जुवे .
हवे वेश्या पण विचारे जे आज सातमो दिवस के माटे अवश्य चोर खातर पाडवा महारा घरमां पावशे तेथी तेणे धूवाडानी घडी द शेदिशे तेनां मुरव वांधीने राखी मूकी ने. हवे ते धनमित्र पण खातर देने गूढगतियें जेम जीव संक्रमे तेम ते गणिकाना घरमांहे पेतो अने अमृतना कुंममाथी जेम रादु अमृत लीये तेम तेणें मंजुपामांथी इव्य काढयुं ते यद्यपि चोर अदृश्य ने तथापि पिशाचनी पेठे प्रवेश करे उ ते संचार तेणे ध्यानमाहे राखीने पगलाने अनुसार जाण्युं तेवारे ते धूतारीयें धूवाडानी घडीन सर्व उघाडी मूकी ते धूवाडाना प्रनावथी ते चोरनी प्रांरवोमांथी यांसुयें करी पाणी गलतुं हवं ते जेम नांगेला नाजनमाथी पाणी तृटे ते म तेनी आंखमाथी पाणी लूटना लाग्युं तेथी आंजेलुं अंजन सर्व धोवाइ गयुं अने चोर प्रगट दीवामां आव्यो घरमांयी पाडो निकलवा असमर्थ थयो तेवारे ते गणिकायें प्रथमथी राखेला सुनटो पासे पकडावी बंधावी ने पोतानी प्रतिज्ञा पूरी करी, तेथी ते हर्षित थश्यकी बोकडानी पेठे बां धेला चोरने लऽ कोटवालने आवी सोंप्यो. तेवारें अधिकारी सर्व नेला थइने विचारता हवा जे राजा तो मरण पाम्यो हवे पंच मलीने इनसाफ करे पनी ते पंचें मलीने चोरने वध करवानो दुकुम कस्यो तेवारें यमस रखा एवा कोटवालना सुनटो तेने रासनें चडावी निर्दयपणे मारता थका चोरनां वाजिन वजडावता, चोरने विटंबना पमाडता, साथें हजारोगमे लो कोना समूह कौतुक जोते थके, केटलाएक लोक तङना करते, नगर मांहे ला चोराशी चदुटामां जमाडीने जेटले नगरनी बाहेर लइ आव्या तेटले चोर खेद करीने विचारवा लाग्यो जे अरे मुजने आ शो अनर्थनो विस्तार थयो ! जे उःख महारा स्वप्नमां पण कां न हतुं ते एकाएक बाही केम प्रगट थयुं, अहो आ कुःख मुजने पाप शुकनेंज प्रगट कयं, पण जगतमां एवो कोण जे के जे विधाताना लखेला अझरने फेरवी शके ! वत्ती किंपाक