________________
३००
जैनका रत्नकोष नाग चोथो.
धर्म मेव्य होय तो संपूर्ण फलने पे ने तथा कांइ खंमितपणें यारा ध्यो होय तो तेवा खंमित सुखने थापे वे ॥ १ ॥
वली पण तमारा पुण्यना उदयथी सर्व सारुं यज्ञे. गुं देवीना वचन सं जारता नथी. एम कहींने सुडे कुमरने धीरज दीधी वली ते सूडो कुमरीपासें गयो ते कुमरीने परम अभीष्ट बांधवानी पेठे ने ते विविधप्रकारना विलाप करती हती तेन सूडे कुमरनो संदेशो कहींने धीरज दीधी, तेवारें कुमरी पण नेत्रे यांं प्राणीने कहती हवी के हे शुक! तूं कोइक वननेविषे ज इने तारा पोताना प्राणनुं रक्षण कस्य केम के हजी मारे कष्टें करीने पण पूर्वकृतकर्म ले ते इहां जोगववांज ने तेवारं ते सूडाने घणुं दुःख लाग्युं बीजी गति कोइ तेन विचायामां न यावी एवो ते शुक ते महाकष्टें क रीने कोइक टुकडुं वन हतुं तिहां जतो हवो.
पानी स्त्री रोती थकी पोताना मूर्तिमंत कर्मयी पीडा पामती पाणीना कल्लोलना समूहकरीने तिच्याकुल थयेली तेमज जलचर जी वोथी पीडा पामती एवी ते कुमरीना मागकर्मना वशथकी जाये जीवि तव्यज गयुं होयनी तेम तेना हाथथकी पाटीयुं खशी गयुं धिक्कार के विधा तानी चेष्टाने ! पी जालीयें पातालमांहेज पेठी न होय एम ते कुमरी । स मुइमां बूडी जेटने समुहनेतले गइ तेटने अजगर सरखा कोई महोटा म त्स्यें गली ॥ यतः ॥ वित्वा पाशमपास्य कूटरचनां जंक्त्वा बलाद्वागुरां पर्यंता ग्रिशिखाकलापपवनान्निर्गत्य दूरं वनात् ॥ व्याधानां शरगोचराद तिजवेनोत्लुत्य धावन् मृगः कूपांतः पतितः करोतु विधुरे किंवा विधौ पौरुपं ॥ जावार्थः - पा सलाने कापीने कपटथी रचेली रचनाने हड शेलीने तथा जोरथी जालने कापी कल्पांत कालना अमिनी ज्वालाना समूहवालो जेनी अंदर पवन
एवा वनमांथी बहार निकलीने तेमज पाराधीना बालना लक्ष्यथी ए कदम वेगें करी दूर गयेलो मृगलो ज्यां यागल ठेकतो जाय ले त्यां कुवा नी अंदर पड़ी गयो ने मरण पाम्यो. माटे ज्यां सुधी देव प्रतिकूल होय त्यांसुध। जे पुरुषार्थ करे ते कांइ काम यावे नहि.
जेम नारकी जीव वज्जनी कुंनीमां रहीने दुःख जोगवे तेम कुसुमश्री मत्स्यना उदरमां रहीथकी दुःख भोगवे बे. नवितव्यताना योगयी ते मत्स्य ने मायें जालीने बाहेर काढयो एटले श्रीपुरनगरनी पुफा नामे गणिकानी