________________
३१० जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. ण आकरां वैर बंधाय माटे हास्य करीने मुखनुं लबाडपणुं गमवू जेम कु मारपाल राजाना बनेवीने दास्यतुं वचन अनर्थकारि थयुं ते कहे :
कुमारपालनी बहेनने तेने वरे जूगटे रमतां हास्यथी कह्यु के मार वि रतियाने माथे अथवा मार मुंमियाने माथे ते वचनथी कुमारपालनी बहे ने रीसाइने प्रतिज्ञा करी के जो ढुं कुमारपालनी बेहेन रबरी हो तो ए वचनथी तहा। जीन कढाईं एवी प्रतिज्ञा करीने कुमारपालने घेरावी रही पनी कुमारपाने बनेवी साथे युछ करी बनेवीने जीती पकडीने जीन काढी एटनो अनर्थ थयो, माटे विवेकी जीवे हांसी न करवी. कारण के प्रयोजनें बोलवानां पाप करतां विना प्रयोजनें बोलतां घणां पापकर्म बं धाय. यतः ॥ अहेणं त न बंध, जमनहेणं तुचव बदु नाव ॥ अठोकाला इआ, निया मग्ग नन अणहाए ॥ १॥ ए कारण माटे विवेकी जीवें चारे प्रकारनो अनर्थदंम सर्वथा त्यजवो. शेप अर्थ पूर्ववत् जाणवो ॥ २५ ॥
हवे ए अनर्यदंम विरमणव्रतना पांच अतिचार कहे जेःकंदप्पे कुक्कए, मोहरि अहिगरण नोग अरिते।
दंममि अणहाए, तश्यंमि गुणवए निंदे ॥१६॥ अर्थः-१ प्रथम कंदर्प ते काम तेनो हेतु ते संबंधि वचन,जे वचनथ की कामविकार नत्पन्न थाय रागादिक विकारने दीपावे एवं हास्यादिकर्नु वचन बोलq ते प्रथम कंदर्प अतिचार.
२ बीजो कौकुच्य ते व्रगुटी, नेत्र, उष्ट, नासिका, हाथ, चरण मुखादि क तेना विकार सहित हास्यनुं जणावनाकै एवं विटलना बोल जेवं कुचे टानुं वचन जेयकी पोताने तथा परने व्यामोहता उपजे एमां पोना, ल घुतापणुं जणाय एवं कुचेष्टानुं कुवचन श्रावकने बोलवू युक्त नही पण शहां प्रमादथी बोलाइ जाय ते प्रमादाचरण थाय एटलामाटे ए अतिचार ने, ए वे प्रमादाचरितरूप अनर्थदंमव्रत त्यागरूप अतिचार जाणवा. ___३ मौखर्य ते वाचालथइ बहु असंबद वचन जाखवं. तेथी पापोपदेश नो पण संनव थाय तेमाटे अतिचार कहेवाय ए मुर्खपणुं प्रायः सर्वने अ निष्ट थाय अने एथी पोताना कार्यनी पण हाणी थाय. वली एथी आप दा पामे माटे एने विशेष अनर्थदंम कहियें. यमुक्तं ॥ बहूनां समवाये हि,