________________
एG जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. वैद्य, ए चारे जगने कन्या दीधी पण ते कन्याने कोण परणे ? माटे जो तुं चतुर बो तो ते विचारीने कहे के ए कन्या कोने परणे? ते सांजली वा दीयें घणी वार विचास्यं पण तेनाथी नत्तर अपाणो नहीं तेवारें राजानी आझाथी कुमरी कहती हवी के हे राजन् ! ते राजानी पुत्री कोइ न जा णे एवी रीतें गूढ अभिप्रायथी ते चारेने कहेवा लागी के जे महारी सा थें अमिमां पडशे तेने ढुं परपीश एम कही चेह खडकावीने तेमां पड़ी ते वारें त्रण जण तो मरणथी बीहीना थका चेहमां पड्या नही मात्र एक निमित्तियोज निमित्नने बसें जाणतो थको घणा लोकोयें वास्यो तो पण कन्यानी साथेंज चेहमां पड्यो, तेने अग्नि सलगावी चेह बलवा लागीप ण कुमरीयें प्रथमथी सलंग करावी राखी हती ते सलंगने मार्ग थाने कु मरी सहित निमित्ति बाहेर निकली आव्यो अने महोटा महोत्सवे कुम रीने परण्यो. एम ते वादीने जीती निरस्कार करीने ते प्रधान पुत्री सघने लोके प्रशंसी थकी उत्सवसहित पोताने घेर गइ.
केटलाएक दिवस गयानंतर वली पण एक धूर्त अल्पश्रुतने धारण कर नार रत्नजडित सुवर्णदंम हाथमां ग्रहीने नगरमां फरतो सर्वने कहे के मु जने जे को अपूर्व वार्ता संनलावे तेने आ दंम आपुं ते सांजली दम ले वा माटे घणा लोक तेने गमे तेवी अपूर्व वात कहे तो पण ते कहे के ए तो में सांजली ने एक वरवत तेने प्रधाननी पुत्रियें कह्यु के महारा पिता ये ताहरी पासें कोटी सोया स्थापण मूक्या वे ए वात में सांजली ने माटे ते वात जो तें सांजली होय तो कोडी सोनया आप्य अने नही सां जली होय तो या सुवर्णदं प्राप्य. एम कही तेनी पासेथी दामोल लीधो एवी रीतें अनेक प्रकार, पोतानी बुदिनु कौशल्यपणुं देखाडती ह वी तेथी सर्व कोइ जाणवा लाग्या के ए सरस्वतीज ने गुं! एवी ते कन्या सर्व लोकोने विस्मय पमाडती एक अहितीय आनंद पमाडती अनुक्रमें जरयौवन अवस्थामां आवी तेवारे अतिशय आनरणेकरी शोनती जाणे देव कुमरीज होयनी ! जाणीयें कंदर्पनुं शस्त्रज ले !'जाणीयें त्रण नुवननेविषे अनुत जाग्यनी लक्ष्मी डे झुं! एवी कन्या तेने परणवानी कोण वांबा न करे.
एवी महोटी नाग्यवती, जगतना उपकारने करनारी जगतना उदरने जरनारी ते कन्याने राजा प्रधान प्रत्ये याचतो हवो. प्रधाननें पण तेना व