________________
शए
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. ल पामवानो अर्थी जीव ते केम बीजनो विनाश करे ? एवो मूढ कोण होय ! ते कारणमाटे जेम सूर्य पश्चिमदिशायें उगतो नथी ते कदाचित नगे तो पण ढुंनिषेधी वस्तुने अंगीकार करूं नही एम तुं निश्चयथी जाणजे.
तेवारे वैद्य बोल्यो ए स्वेबाचारिणी कदायहें ग्रहीतचित्तवालीने झुं क हीयें ए तो पोताने पण जाणती नथी अने फोकट यात्माने बाले डे. ए तो कांश नत्सर्गमार्ग अने अपवादमार्गनी वात पण जाणती नथी. यतः ॥ सबब संजमं संजमाउ, अप्पाणमेव रस्किजा ॥ मुबच्च अश्वाया, पुणो वि सोही नया विर॥ १ ॥ नावार्थ:-सर्वथी संयमने राखवो अने संय मथी आत्माने राखवो रोगरूप घणे करीने शरीररूप लाकडामा खवाइ गयु ने रुडं अंग जेनुं एवी तुं व्याधियें प्राणने केन धरी शकीश? एवा रोगें करी ने केम पाखो जन्मारो निकलशे ? केम शरीरनो निर्वाह थाशे ? इत्यादिक अनेक प्रकारनां वचने करीने वैयें तथा स्वजनादिकें तेम वली नगरना लोके तेने समजावी तो पण जेम पाणी कल्लोलें करी तटने दवा जाय पण परनो तट नेदाय नही तेम जवानीना पण मनरूप वजनो तट ते वैद्य ना वचनरूप कबोलनी मालातप युक्तियेंकरी नेढायो नही एवी गते जगतने चमत्कार उपजावना एवं जवानीनु दृढ अंतःकरण देखीने ते दे वता तुष्टमान थयो थको पोताना रूपने प्रगट करीने वाह्य तथा अन्यंत रथी नवानीनी प्रशंसा स्पष्टपणे करतो थको देवता पोतानी दिव्याक्तियें करी जवानीना शरीरमांथी सर्व रोगने संहरतो हवो. वली रत्ननी वृष्टि करी पंचदिव्य प्रगट करी समकेत पामीने पोताने स्थानकें गयो.
ते वखत वादले रहित एवा शरदकालना चंमानी कांति सरखी नवा नीना शरीरनी कांति प्रगट थइ, ते नवानी धर्मना माहात्म्यथी अतिशय शोनती हवी अहो धर्मनुं माहात्म्य ! जेनुं तत्काल फल प्रगट दीj,अनुन व्युं, प्रतीतिमां आव्युं तेथी ते सादात् धर्मर्नु माहात्म्य जाणीने जाण तथा अजाण एवा सर्व नगरना लोक धर्मने आराधवा लाग्या एवं प्रत्यद माहा त्म्य देखीने कोने प्रतीति न नपजे वारु ? प्रत्यद फल देखीने कोण बालस करे,प्राणनो अंत आवे एवं संकट पडेबते पण ते कुमरी कोश्वार सचित्त व स्तुने न आदरती हवी. ते गुणें करीने ते कुमरी जगत्ना चित्तने हरनारी थ इ,जगत्ने याश्चर्यकारी एवी थर,ते सौजाग्य अने शोनानां घररूप एवी न