Jain Katha Ratna Kosh Part 04

SR No.: 010249
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1891
Total Pages: 477
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 63 MB

Page 236

२२४
जैनकथा रत्नकोष नाग चोयो. के हा हा जूठ ? महाधूर्तपणायें ते पापीयें मुजने प्रत्यक्ष तस्यो. जन्मथ की नूमिगृहने विषे रही अति मुग्धा, माहरी उपर घणुं हेत रावती तेणे मुजने बेतरीने एवं केम कयुं ? धिक्कार पडोस्त्रीचरित्रने ? एम ते राजा सं शय, विषाद, खेद, विस्मय, निर्वेद्य तप आपत्तिमां पड्यो एवे सम ये घणा राजायें तथा घणा देवतायें पूज्या एवा केवलि जगवान जेम वादलां थया विना अकस्मात् वरसाद आवे तेम त्यां अकस्मात् आव्या, ते देखीने राजा घj रीज्यो अने केवलि नगवानने नमस्कार करीने पाताल सुंदरीनुं चरित्र पूडतो हवो. तेवारे ते केवलीनगवान तेनुं चारित्र कहेता हवा. कान दर तेनुं सर्व वृत्तांत सांजली राजाना हृदयमां वैराग नरा णो तेवारें दीक्षा लइ सातमे दिवसे केवलज्ञान पामिने केटलो एक काल केवलीपणे विचरीने मोके गयो. तेमाटे हे राजन् ! एवी पातालसुंदरी कू सती थइ तो वाणियानी स्त्री रखोपाधिनानी कूसती थाय तेमा केहेवू युं ? एहवां चार मंत्रियोनां वचन सांजली राजा तत्वार्थथी वेगलो थको चार प्रधानने कहे जे, ए सर्व प्रत्यद कपट डे एटला माटे कोइ पण प्रकारे त नुं कुशीलपणुं जोइ एकपट प्रगट करो, ते वात चारे प्रधाने पण कबूल करी। केम के प्रपंचमांहे चतुर में एवा ते चार प्रधान परस्त्रीमां लंपट हताअने वली ते ने राजानी आझा थइ. एक तो मार्जार अने वली तेने उध जना व्यु होय तो केवी खुशी थाय, ते प्रमाणे ते चारे खुशी थया. थका ते चारे जणा शीलवतीनुं शीलरूप जल शोषवाने अर्थ सादात वडवानल सरखा थर, कांक मिस करी घर तरफ पाढा वव्या.
हवे ते चारे जणा उनट वेष धरीने शीलवतीनी पासे दूतीने मूरखे का मीपणाना नाव प्रत्ये जणावी अने सार सार वस्तु मोकलावी विषयनी प्रार्थना करे. ते जाणीने शीलवती मनमां विचारवा लागी के धिक्कार पडो? ए मूढोने के जे मारुं शील लेवाने तत्पर थया , अरे ? ते तुन मतिना धणीयो सिंहणतुं सुध लेवानी पेरें मारुं शील लेवाने श्वे. कयुं ने केःकिविणाण धणं नागाण, फणमणी केसर। सीहाणं ॥ कुनबाली आण सी लं, कत्तो धिप्पंति अमुत्राणं ॥१॥ जावार्थः-कृपणतुं धन, नागनी फ एनी मणि, सिंहना मस्तकनी केसरा, अने कुलवती स्त्रीनुं शील एटली वस्तु ज्यां सुधी ते जीवतां होय त्यां सुधी कोथी लइ शकाय नहि ॥१॥