________________
१८६
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो.
हवे पोतनपुरना धणीने घणे काळें वस्तुदत्त उपरथी कोध विस्मृत थ यो, तेथी धनदत्तनी चर पुरुष अवसर पामीने राजाने विनति करेरी के हे स्वामिन ! ते वसुदत्त इष्ट चरित्रनो धणी पायें करी वगवाणो, देवें हो देशमांथी को को मरण पाम्यो,पण तेनो पुत्र घणेगु करी युक्त म होटो न्यायवंत धनदत्त एवे नामे वे, तेणे हमलां घणुं धन वधायुं ले. ते मा टे हे स्वामिन ! जो आप ग्राझा करो, तो ते धनदत्त इहां नगरने विषे ऋ वे. ते सांगली राजायें आज्ञा दीधी, ने धनदत्त तेडवाने माणस मोक ल्युं. ते पुरुपें जइ धनदत्तने कर्तुं के राजा तमने तेडावे वे, त्यारे धनदतें कहां के ढुं शीघ्रपा बुं. पण मने हिंयां पांच दिवसनो विलंब ले कारण के मारे घराणी देवी ले, बीजी कांइ वार नथी, माटे जा हुं परवारीने यावीश, एम कही ते पुरुषने विदाय को गाममां वातचाली जे धनदत्त स्वदेश जाय ले, तेथी ते गामना सर्व देवी प्रधान प्रमुख एकता मर्जी विचारवा लाग्या जे ए शरीर मात्र लइ पूर्वे निर्धन एवो थको इहां थाव्यो हतो एनी पासें कां फुटी कोडी पा न हती, अने हवे तो धनवान् थयो, मा ते हिंया ऋषि लइ जशे ? ना एने जवा नज देवो. कांइ पण यपणे उपाय करी तेने दंमावियें. इहां कवि कहे बे, हो जू कुमंत्रीनी कुमं त्रिताने. कयुं वे के:- मृगमीनसकनानां, तृण जलसंतोषविहितवृत्तीनां ॥ लुब्धकधीवर पिशुना निष्कारणवैरिणो जगति ॥ १ ॥ जावार्थ : - मृगनी जिविका तृण बे, मनी श्राजीविका जल बे, घने सत्पुरुषनी थाजीवि का संतोष बे. तेनी उपर पण निष्कारण वैर धरनारा बे. ते जेम के मृग उपर पाराधि, मत्स्य उपर मानी, अने सत्पुरुष नपर चाडीया, निष्का रण द्वेष धरनारा बे, तेम ते द्वेषी वणिको, सर्व वातें शुद्ध एवो जे धनदत्त तेनुं कis fasतो देख्युं नहिं, तेवारें ते कुष्ट प्रधानने एक जूना कागल उपर खत लखी धूवाडे जूनुं करीने राजाने देखाडीने बोल्या के हे. रा जन् ! पोतनपुरथी पेहेलां वसुदत्त नामें शेठ इहां याव्यो हतो, तेणे व्यापारने अर्थे श्रापणा जंमारमाथी दस हजार सोनइयां लीधा हता. ते वसुदत्त तो मरण पाम्यो बे, पण तेहनो पुत्र घणा धननो धणी धनदत्त एहवे नामें इहां बे ते हाल पोताने स्वदेश जवानी वा राखे बे, ते माटेंतेने ते डावी पूर्वनुं मागणुं धन मागी व्यो. एम कही ते खत त्यां रा