________________
२२ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. एवो खोटो हा मूकीदे. वली जो पारकुं इव्य लेवानी तुमने शंका उत्पन्न थाती होय,तो ते व्य तुं मुफने आप,तेथी पण तुमने धर्म थशे.अने मि त्रतानुं तुने फल थशे, वली तुमने ढुं को दाडे अनर्थ थवा नहिं दउँ,तुं कांड पण वीहीशमा.एवां मित्रनां वचन सांजलीने धनदत्त कहेतो हवो के हे मित्र! एबुं कस्वाथी लान तो वेगला रह्या, पण या नवने विषे अने परनवने विपे प्रत्यद अनर्थ थाय जे, माटें पारकुं धन जाणतां तथा अ जाणतां दूरज बांझ. कह्यु के केः-पतितं विस्मृतं नष्टं, स्थितं स्थापित माहितं ॥ अदत्तं नादर्दीतवं, परकीयं क्वचित्सुधीः ॥ १ ॥ नावार्थः-पडि गयेखें, वीसरी गयेलु, खोवाइ गयेखें, पडधुं रहेखें, थापण मूकेढुं, एवं जे पारकुं धन, तेने क्यारे पण माह्यो पुरुप नलीये. तेमाटे हे मित्र! हूँ तु ऊने घणुं शुकढुं, जो देवता अथवा बीजो कोई ए मालनो धणी प्रगट थइ मने लेवानुं कहे, तो हुँ लहुँ नहिंतर उस्सह अग्निना जालनी पेरें दूं एने जोवं. पण नहीं अने अडकुं पण नहिं. कुर्लन एवो पोतानो नियम कोण मूकें ? कोण एवो मूरख होय जे सूतरना दोरासारु मोतीनो अमुल्य हार त्रोडे ! एक खीला माटे जाजुं शव्य खरचीने चणावेलो एवो महोटो प्रासाद कोण त्रोडी पाडे ? वली इंधण काजें बावना चंदन कोण बाले ? व ली तीकरी माटे कामकुंनने कोण जागे? माटें तुं याप, तो पण ढुं न ल दं. कारण के तुं ए धननो धणी नथी. तेमज तुं कहे जे जे मुने यापो पण ए तुमने पण महाराथी न थपाय! कारण के हुँ ते धननो कांश धणी नथी. वली ते धन ज्यारे आपणुंज नथी, त्यारे ते बीजाने पण याप्याथी झुं पुण्य के ? न्याये उपाा धन, थोडं पण दान आप्युं होय तो पुण्य थाय, परंतु अन्यायें उपाया धनघणुं दान आपीयें, तो पण पुण्यवि ना पापरूपज थाय. वली पारकुं धन लेइ दान देवानुं पाप तो दावानल नी पेरें विस्तार पामे डे, कारण के ते दान थोडा जलना जेवू दे, तेथी ते पापरूप दावानलने नपशमावी शके नहिं, माटें अदत्तव्यतुं दान करवं, ते अप्रमाण जे. तेथी हे मित्र ! तुमने पण एमां चित्त प्रववियूँ युक्त नथी. कारण के पारका धननो जे अनिलाष दे, ते सुःखना समूहनोज आवास दे. कयुं केः-प्राणेहिंतो वि पिन, अबो पुरिसाण तो कुणं तेणं ॥ परथ एहरणं मरणं, मरणं विहिवं तेसिं न संदेहो ॥ १॥ नावार्थः-पुरुषने प्रा