________________
२७६ जैनकथा रत्नकोप नाग चोयो. य थयो,अने कह्यं के काले ढुं तेडा, त्यारे बावजो, एम कही रजा आपी.
बीजे दिवसें रत्नना व्यापारी तथा परीक्षक अने सोमदेव सर्व मली राजसनायें श्राव्या, त्यारे राजायें परीक्षकने कह्यु के बा रत्नोमां जे ना रेमां नारे रत्नो होय तेनुं मूल्य कहो. तेवारें परीक्षक वसुदत्तनो करंमियो बोडीने अपूर्व पांच रत्नोनुं जेवामां मूल्यकरवा लाग्यो तेवामां राजायें पू र्वे शीखव्याप्रमाणे सोमदेव शेठ तिहां आवीने बोल्यो के हे स्वामिन ! ए पांचरत्न ता माहरां . ए पांच रत्न में वसुदत्तनी पासें थापणे मूक्यां हतां, तेज आ रत्नो ले ते सांजली राजा जाणे अजब थयो होय नहि ? ए वीरीतनी मुखमुश करीने वसुदत्तने कहेवा लाग्यो के हे वसुदत्त ! त्रासो मदेव झुं कहे जे ? ते सांजली वसुदत्तने तो हृदयमा अणचिंत्यो धामको पज्यो. तो पण धिमाश्ये करी कहेवा लाग्यो के हे स्वामिन् ? ए सोमदेव नुं धन गयुं, तेथी घेलो थयो थको यहा तछा फंखे , तेनुं चिन तेकाणे नथी. तेने सोमदेव कहेतो हवो के पारका रत्न उलव्यां दे.तेथी तुमने लव री थावी ने अने तारी बुद्धि हणाणी. एम बने जणा कलह करवा लाग्या, त्यारें राजा वसुदत्तने पूजवा लाग्या के ए रत्नो तुने क्याथी मल्यां ने ? तेवारें वसुदत्त कहेवा लाग्यो के हे स्वामिन ? ए पांचे रत्न अमारे पे ढीगत चाव्यां आवे . राजायें कडं के ए रत्नो पूर्वं तमारा घरमा हता तनो कोइ सादी ने ? त्यारें वसुदन कहे हा ले, ने ते सादी सारी पढ़ें जाणे , जे मारे घेर पा रत्न परंपरा चाव्यांज आवे जे, ते सांजली रा जा अति कोपायमान थयो थको कहेतो हवो के कुलने विपे प्रमाण नूत एटले कुलीन अने प्रामाणिक एवा सादीने शीघ्रपणे हजार कर.
तेटले ते वसुदत्त सादीने तेडवा माटे निकल्यो. तेने एक पापिष्ट अने विधाताना कोपथी जेना दांत पडी गयेला , जेनुं सर्व धन कोश्ये हरी लीधेलुं अति दुःखथी शरीरे उर्बल थयेलो , तथा जेना मुखमांथी लाल पडे ने वली मोढा उपर घणा पत्ती , एवो दरिड़ी जीर्ण शेठ म व्यो, तेने देखीने एकांते तेडी जश्ने कयुं के जो तुं मारी सादी पूरीश, तो हुँ तने एक रत्न आपीश! ते सांगली मात्र व्यना लोनें करी ते उष्टें जूठी सादी पूरवानी हा कही. याशारूप पिशाचीयें हणाणो एवा लोनीने माथे वज पडो. का डे केः-यौवनं जरया ग्रस्तं, शरीरं व्याधिपीडितं ॥