________________
२५४ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. न जे ,ते उरवनुं कारण ने. इत्यादिक बीजी पण घणी युक्तियो कहीने पि तायें वास्यो तो पण विविध वस्तु यहिने वेपार करवामाटे ते सार्थवाहनी पेरें हजार पोतीया लेइने स्थलमार्गे चाल्यो,ते सोपारापुर पाटणनी पासें म लयपाटणमां गयो. त्यां रही सर्व करियाणां वेच्या,तेमां अघावीश हजार सो नश्यानो लान थयो,तेवारें घणो खुशी थतो चिंतववा लाग्यो॥कडं ने के। वाणियाणं वणिऊमि, माहणाणं मुहंमि अ॥ खत्तियाणं सिरी खग्गे,कारुणं सिप्पकम्मसु ॥ १॥ नावार्थः-वणिकनें व्यापारने विषे,ब्राह्मणने मुखने विषे, कृत्रियने खड्गने विपे, कारुनारुने शिल्प कर्मने विषे, लक्ष्मी हाय
॥ १ ॥ वली अधिक लानने अर्थे तिहाथी करियाणां लेइने पोताना नगर जणी पालो वट्यो. तेटलामा वाटें वर्षाकाल थयो,ते पंथीजनने काल सरिखो ने ते गरिव सहित वीजली रूप में करी सर्वने नय पमाडवा लाग्यो तिहां घणो कादव थयो तेवारें पामर जनविना कादवमां कोण चाले? एवो विचार करी ते बावणी करी त्यां रह्यो एवे अवसरें विजयपुरनो वासी महाबुदिनिधान गुणनो तो जाणे समुज होय नहिं ? एवो सागरनामा व्यवहारीयो बुझिनो सागर बे,ते पहेला धन उपार्जवा माटे परदेश गयो हतो, ते पण घणी सार वस्तु लेश्ने ज्यां विमल डे त्यां आव्यो. विमल अने सा गर बेदु एक नगरनाज वासी ने तेथी विमलें तेने उत्तख्यो,अने कुशलादिक पूज्यां; अने तेने आग्रह करी राख्यो. वली कह्यु के,आपणे बन्ने साथै नग रमां जश्युं. ते सागर पण त्यां रह्यो थको, दिव्य जे जली मनोवांडित व स्तु ते त्यां वेचीने बीजी नवी वस्तु सेतो हवो. हवे ते महाधूतारो विमल पोतें तेना काममां वच्चे पडीने तेनो माल वेचावे,तथा बीजी वस्तु लेवरावे, तेमां चोर कलायें करीने तथा दलाली प्रमुख हस्तकलायें करीने दशहजार सोनश्या उपाया॑ अने मनमां विचारवा लाग्यो जे महारो पिता महोटो मूढ जे जे मुझने वारे डे,में तो हमणांपण ए कपट युक्ति थीज धन मेलव्यू !
हवे ते वे जणा पोत पोतानुं इव्य तथा करियाणां सर्व लेश्ने वर्षाति कमें घोडे चड्या थका तिहाथी चाव्या, ते पोतानां नगर समीप आव्या. तेवामां ते कमलशेठे पोताना पुत्रनुं आगमन सांजव्युं जेथी साहामो आव्यो, उचितना जाण होय, ते नचितपणुं केम उलंघे ? तेथी ते बे जणे शेग्ने प्रणाम कस्यो. तेवारें स्नेहें करीने माहोमांहे कुशल देमादिक यां,