________________
१३४
जैनकथा रत्नकोप नाग चोथो. थापतो हवो. तेमज बीजा राजाउनी कन्याउनु पण पाणिग्रहण करतो हवो. जेमाटे श्रीतीर्थकर जे अतुल दान आपे ,तेनां फल तेमने ते नव ने विषे एवा अभुतकारी नथी मलता,परंतु परनवें मले ने अने हरिवलने तो अल्प जीवहिंसाना नियमनुं तेज नवमां अतुल फल थयुं. अमृत,कन्या, सूत्र, चरमरत्न, उत्ररत्न, आदि चक्रवर्तीनां जे रत्न, वड तदनुं बीज, वी जनो चश्मा, सिंहy बालक, तंतु, जीव,जात्यवंत रत्नचिंतामणि प्रमुख, सु वर्ण सिदिनो रस, रसांग विद्या, एकादरी महोटी विद्या, ए सर्वेनी उ पमा हरिवलने लागु पडे . कारण के सुकत थोडु ने फल तो अत्यंत म होटा थयां. हवे हरिबल पोताना नियमने पालतो थको एम विचारे , जे उखनुं कारण एवं किहां माहं माडीनुं कुल, अधम दरिइपणं. अने क्यां या राज्य कति ? आ सर्व संपदा अने सुख तेने आपनारी एक था जीव दयाज थइ एम नीरंतर नियमनी अनुमोदना करतो थको नियमने विसारतो नथी. बीजी सामान्य वात पण क्यारे वीसरे नहीं, तो नवा तलाल फलने अनुनवमां लादतो एवो नियम ते केम वीसरे ?
एकदा हरिबल, पोताना हृदयमां विचार ,केजे गुरुनी देशनारूप अ मृतथकी जाणुं बुजे मुजने देवता सरिखी रुचि पण दासी थइ रही, ते गुरु जो अहींबा पधारे, तो पूढे ने वली कृतार्थ थानं ! जन्म सफल क री मार्नु ! एम ज्यां विचारे जे तेवामां जाणे हरिबलना ध्यानना आका थकाज आव्या न होय ? तेम ते गुरुजी पधायानी वनपालके आवीने वधा मणी आपी. ते सांजली राजा हर्षवंत थयो यको वनपालकने वधामणी पापी महोटा आमंबरे करी गुरु पासें जश् वांदीने तेमना मुखथी धर्म देश ना सांजलतो हवो ॥यतः॥ यदियावा तोये तरति तरणिर्यादयति,प्रतीच्या सप्तार्चिर्यदि ह्यजनि शैत्यं कथमपि ॥ यदि दमापीठं स्याउपरि सकतस्यापि जगतः, प्रसूते सत्त्वानां तदपि न वधः कापि सुकृतं ॥ १ ॥ एहवी गुरुनी देशना सांजलीने मुदित थको विनति करतो हवो, के हे पुण्यनिधे ? तमा रा प्रसादथकी हुँ तत्कालपणे अभुत लक्ष्मीनो जोगवनार थयो. पण हे म हाराज! दुतो निंदा करवा योग्य बुं, अने पापी डं, मादे मुजउपर करुणा करो. हे करुणानिधे ! हे दयाना निधान ! मुझने मोद प्रतें पमाडो,मारु हितपणुं तमारा चित्तने विषे धारो, मुफ उपर संतोषित करो, एम कहेतो