________________
196
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो.
दरवारमां गयो, ने त्यां यमराजानां किंकरें मारो सर्व व्यतिकर यमराजाने कह्यो, ते सांजलीने यमराजायें महारी उपर तुष्टमान थइने तरत जीवतो कस्यो, ते यमना प्रभावथी माहरु प्रति अद्भुत रूप थयुं. एक कष्ट ने बीजुं सत्त्व ते वे थकी शुं दुर्लन बे ? सत्त्ववंतना कष्टें करी तुष्टमान थयेला देवता की सत्पुरुषने मनोवांबित केम न होय ? होयज. हवे यमराजायें मारा श्री कवाय पण नहिं तेवी, तथा मनने पण अगोचर एवी जात जातनी ऋषि मुऊने देखाडी पण हुं कइ जोनं ने कइ न जोउं ! एक जोनं त्यां बीजी जुली जावं, त्रीजी जोनं तो बीजी जुली जाउँ, चोथी जोनं तो त्रीजी जुली जावं ! एवो हूं थइगयो. वली हे राजन! अहंकारें करीने इंडनी नगरीने जीते एवी संयमनी नामें यमराजानी नगरी बे, तिहां धर्म राजा राज्य करे बे, तेमां पुण्यवंत लोक वसे बे, तेनी तैजसी एवे नामें गुनका री सजा . ते सनामां ताम्रचूड एवं नामें दंमधर बे, ते लेखण, शाई, ने पुस्तकने चार हाथने विषे धरे बे. इंड्रादिक सकल देवता पण ते ध मैराजानी सेवामां सावधान रहे बे. विष्णु, ब्रह्मा खने महेश, ते पण य मराजाने संतोष राखवा माटे घणुं कष्ट सहे बे. परमयोगीं सरखा पण हनी बी योगाच्यासने नजे बे. ऋण लोक जे बे, ते नेहनां वननी पेरें सत्कार करे बे, माग अंधकारना नाशनो प्रसवनार एवो सूर्य तेनो पिता बे, तथा संज्ञावंत जे जीवमां मुख्य एवी संज्ञावती नामें तेमनी मा ताबे, ने शनिश्चर एहवे नामे जाइ बे, जे वजनी पेरें जगतने विषे प्रति दुःसह बे, तथा श्याम बे तो पण नूलोकने पवित्र करनारी एवी यमुना नामें तेनी एक वेन ले सर्वने छेपकारी धूम्रमुखी एवी धूमोर्णा नामें तेनी पटराणी बे. मरण पामेलाने उत्तम ने धीरपुरुषाने खंधने विषे उपाडवा योग्य एटजे जगत्मां जेने लोको ठाउडी कहे बे, ते जेनुं वाहन ने त्र जगतना लोक जेने घणो श्रादर पे बे एवो वैद्युत एवं नामें तेनो परोलीयो बे, चंम धने महाचंम एवे नामें वे तेना दासो बे, चित्र गुप्त नामें तेनो लेखक बे, जे त्रण लोकना जननुं रूडुं तथा मातुं कर्म वेगे बेटो लखें बे, एवी दिनो धणी यम राजा त्रूठो थको कल्पवृक्ष स रखोबे, ने रूठो तो यम ते यमज बे, एम लोको पण कहे बे ॥ यतः ॥ यस्मिन्रुष्टे नयं नास्ति, तुष्टे नास्ति धनागमः ॥ निग्रहानुग्रहोनास्ति, स