________________
१३० जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. स्तस्यो, अने लोको कहेवा लाग्यां जे एह विषम कार्य जे करे,ते राजानो प्रसादपात्र थायज. हवे राजाने कामग्रह नडतो हतो ते, तथा स्त्री उपर जे स्नेह हतो ते, हरिबलना आचरण कौतुकरसें करीने दिन दिन प्रत्ये ह लवे हलवे मंद थातो गयो. हवे हरिबलने पोतानी वे प्रियासाथै संसारनां सुख जोगवतां घणो काल व्यतीत थ गयो, तो पण ते सुखमांजातो काल जाणतो नथी. जेम रति अने प्रीतिनी संघातें कामदेव शोने, तेम हरिबल पोतानी वे प्रिया साथें शोजतो हवो.
उष्ट प्रधान हरिवलनी झदि तथा तेज देखीने ते अणसहेतो थकोई ायें करीने हरिवलने त्यां जमवानी प्रेरणा राजाने करतो हवो. हवे हरिबलें एवो राजानो जमवानो नाव जाणीने प्रियायें वास्यो, तो पण ते प्रियानुं वचन ननंघीने पोताने घेर रसवती श्रादि सर्व सामग्री तैय्यार क रावीने बागल अनर्थ थाशे तेने न जाणतां राजानी साथे प्रधान तथा सा मंतादिक सर्वने जमवा माटे तेड्या. जोजनने समय हरिवलनी वेदु स्त्रीयो सारश्रृंगार करीने नव नवी चतुराश्यें जोजन- पीरसवं प्रमुख करती राजा दिक सर्वने पोतानुं माहापण देखाडती हवी. ते वखत जेम कोइकने प्रेतनो बल थाय, जेम दरिदीना मनमां चिंता रहे, जेम कुपथ्यथी रोगवृद्धि थाय, जेम अन्यायथी अपयश थाय, जेम कटुक वचनथी क्रोधधि पामे,जेम व बननां मरणथी शोक वधे, जेम मेघना गरिवयकी तथा पाणी दीवाथी जेम हडकाया कुतरानुं विष प्रगट थाय, जेम पवनना योगी अग्नि वृद्धि पामे, तेम ते बे स्त्रीने देखवाथकी राजाने कंदर्प प्रगट थतो हवो. जे श मी गयो हतो ते फरीने बतो थयो. तेथी राजानी मति फरी अने विचार करवा लाग्यो के महानिपुण एवा हरिबलने जेवारें दुं हणुं, तेवारें ए वे स्त्री महारे वशवी थाय. एम चिंतवी राजा कठण नावने गोपवतो थको बा ह्यथी हरिबलने सत्कार करी पोताने घेर गयो. ___ पड़ी उर्मतियोनो अग्रेसर एवो जे उष्ट प्रधान ते राजाना मननो या शय जाणीने राजाने कहेतो हवो, जे एबे स्त्रीयो तमारी नपर राजी ते णें करीनेज जमती वरखतें रागें करीने तमारी नवनवी चतुराश्यें वे जणीये नक्ति करी. एवां प्रधाननां वचन सांजलीने राजा बमणो कामातुर थ घ णी रीज पाम्यो को हरिबलने मारवानो उपाय मंत्रीने पूछतोहवो. तेवा