________________
११८
जैनकथा रत्नकोष जाग चोथो.
तारे में कयुं जे माहारा स्वामीनी श्राज्ञायें माहरे लंकायें विभीषणने नो तरवा जावं ले, ते माहरी प्रतिज्ञा बे, तेथी जो तुं मने खाइश तो खरो पण एथी मादी प्रतिज्ञानो जंग थशे, एटला माटे मुंफने लंकायें जवानो उपाय बताव ? तेवारें राक्षसें कयुं के तुं जो काष्ठ नक्षण कर, तो परिक मायें करी ताराथी लंकायें जवाय. अने लंकामां प्रवेश पण थाय, अन्यथा लंकायें जवामां बीजो कोइ पण उपाय नथी. एवी ते राक्षसनी वात सांन लीने में निश्चय को जे स्वामीना कार्य माटें मरण जो थाय, तो मरकुंज.
नेमुवा विना लंकायें पण नहिं जवाय. वली अवश्य स्वामीनुं कार्य कस्या विना नहिंज चाले! एम केटलीक वार सुधी विचार उपन्यो वली पा बो विचार थयो जे मरखं, ते ठीक नहिं ! वली विचार थयो के धिक् धिक्
सेवरूप मने जे स्वामीनुं कार्य करवा निकल्यो बुं, ने वली मरवा थकी बीहुं हुं ! माटे मर, पण लंकायें जनुं ! एम विचारीने एक चिता रचीने एम मारुं शरीर में पडतुं मूक्युं तेज वेलायें हुं बली नस्म थयो. एटजे ते जम्म राक्षसें लइ पोटलो बांधीने विजीपण पासें मूकीने मारुं सर्व वृत्तांत विभीषणने कयुं. ते सांजलीने विजीपणे तुष्टमान या पोतानी शक्तियें करी अमृत बांटयुं, एटले हुं तेज बखतें उठीने वेतो थयो पढी विजीपण माहरु अद्भुतरूप देखीने अतिशय प्रशंसा करवा लाग्यो अने तेणें उत्कृष्ट यादें करीने मुऊने पोतानी पुत्री परणावी. ते वेलायें महो टो विवाह महोत्सव कस्यो, ते विनिषणे हथेवालामां घणां देवकुष्य वस्त्र, यानरणादिक, घणो उपस्कर दीघो. घणा हाथी घोडा मने श्रापवा मांयो, पण में ते न लीधा, कारण के हाथी घोडा सहित इहां खाववुं इष्कर य पडे. विजीपणे कयुं, तुं इहांज रहे, अने नव नवां सुख जोगव, नव नवी स्त्रीयो जोगव. तेवारे में कयुं जे माहरा स्वामी राजा मदनवेगें पोतानी पु जीना विवाहार्थे मुने तुऊने तेडवा मोकल्यो बे, ते कार्य राजानुं बगडे, मा टे माहाराथी इहां न रहेवाय ! कारण के उत्तम होय, ते परकार्य जो यतुं होय तो पोतानुं कार्य बांगे. वली में कयुं जे तमो मुऊने शीघ्रपणे विसाल पुर मूको. तेवारें विजीपरों कयुं जे तुं जा. खने हुं तो जे दिवस लग्रनो हो, ते दिवसें यावी पोहोंचीश. एम ज्यारें बिजीपणें कयुं, त्यारें में तेने कयुं जे तमें मुफ्ने निशानी खापो ? त्यारे तेणें पोतानुं दिव्य एवं चंद्रहा
ور