________________
१०२
जैनकथा रत्नकोप नाग चोथो.
प्रीति पायो थको मुनिने कहेतो हवो के दया तेज सत्यधर्म व पण माह रुं कुल माबीनुं बे माटे जेम रांकना घरने विषे जोजन न घटे, तेम धीवरना घरने विषे जीवदया केम घटे ? मुनि कहे बे के तुं सर्वथी बांमी न शके, तो मात्र तहारी जालमा पहेलो मत्स्य जे पडे तेने तुं जीवतो मूकजे, ए टलो नियम रूडी रीतें पालीश, तो वडना अंकुराने पाणी सिंचवाथी जेम वडनो विस्तार थाय, तेम व्रतरूप वृक्ष पण रूडा नावरूप जजें सिंच्यो यको अनंत अतुल फलनो आापनार थाशे, ए नियम पालवो सुलन जाली मा हीयें दपैं करीने ते व्रत अंगीकार करयुं.
पी ते पोताना यात्माने कृतार्थ मानतां थको नदीना उंमा जलमां जाल नाखतो हवो. ते नाखतां वेंतज एक महोटो मत्स्य यावीने तेह नि यमनुं अतुल फल देखाडवा निमित्तें जालमांहे पड्यो, तेवारें लोजना को जना समूहने रोकता एवा हरिबलें, जेवे ते मत्स्य जालमां यावी पड्यो, ते ज समयें पोताना नियमना राखवा माटें ते मत्स्यने कंठें एक कोडी वां धी दीधी, ने वली पाठो जलमांहे नाखी दीशे वली पाठी जाल नाखी के तुरत तेज मत्स्य निर्भयपणे ते जालमां श्राव्यो, तेने पाठो जलमांहे नाखी दधो, एम घणी वार तेनो तेज मत्स्य जालमां यावतो जोइ तेणे ते स्था नक बोडी दीधुं. अने पाढो वली बीजे ठेकाणे जाल नाखवा लाग्यो, तो पण पाठो तेनो तेज मत्स्य जालमां श्राववा लाग्यो, एम करी ठेका
बदलत बदतां तेने सायंकाल थइ गयो. तो पण तेनो तेज मत्स्य धाववा लाग्यो, परंतु तेने लगार पण पश्चात्ताप थयो नहिं. घने पोताना नियमनो बे दृढ आशय जेहने एहवा धीर धीवरें श्रापदामां पण धीरता न मूकी. सांक समये ते मत्स्यने पाठो पाणी मां मूक्यो, तेवारें ते मत्स्य मनुष्यनी वाणी यें बोलतो हवो, के हे साहसिक ! ताहरे साहसें करीने डुं तहारा उपर तुष्टमान थयो बुं, माटे वर माग. ते सांजली हरिबल वि. स्मय पामतो थको ते मत्स्यने कहेतो हवो के तुं मत्स्य थइने मुऊने गुं यापीश ? ते कहे. तेवारें मत्स्य बोल्यो के, तुं मुऊने मत्स्य म जाए, हुं ल
समुाधिष्ठित देवता बुं, यहीं समय विचारीने तहारा नियमनी मर्या दा में दीवी, कारण के घणा जन तो व्रत बेताज नथी घने केटलाएक जेबे, तो लइने पालता नथी, परंतु जे नियम लइने तेने बराबर पाले, एवा