________________
७४
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
॥ दोहा ॥ ॥ एह वचन सुणी हरखियो, अरज करे मन लाय ॥ हुँ तुमने गुं वी नवू, तुं सर्वज्ञ कहाय ॥१॥ संहालो सेवक अढूं, टाढो शीलो जोर ॥ क लिन सुगीजें कन्यका, वजतणी परें घोर ॥ २॥ पण तुज चरण प्रसादथी, अतुली बल मुफ जोय ॥ मलयाचल संयोगथी, चंदन तरुवर होय ॥ ॥३॥ हुकम लह्यो संवर सुता, परणावे सुखकार ॥ साधे राधावेधने, ते सुजो सुविचार ॥४॥
॥ ढाल बही ॥ ॥ यत्तनीनी देशी ॥ स्वयंवरा मंझप मंमावे, तिहां वड वडानूप बो लावे ॥ हीये निहचें थंन रोपे, अति उंचो सबल आटोपे ॥१॥आ आ रा पाठ कर्म, अति काग ते नहिं नर्म ॥ वेगें करी फिरता दीसे, मन वी र विवेकनूं हीसे ॥ २ ॥ वाणी गति विषमाकार, फरे चकतणे अनुहार ॥ तिमाहे तत्त्व ते राधा, रूप पूतली कीध अबाधा ॥३॥ जीवना जे यात प्रदेशा, निश्चल मध्य रहे सुदेशा ॥ बीजा असंख्याता जेह, ताता तेल तणी परें तेह ॥४॥ ते स्थन तणे अति पासे, दमा ऊपर लेश वा से ॥धर्म नीरें करीने नरियूं, परमागम कुंम कर धरियूं ॥ ५ ॥ निज चे तन कीध कबाण, तिहां धूंनो धीरज बाण ॥ त राताई बहुला प्राणी, याइकना कबापने ताणी॥६॥ थंजने पण हाथ लगाया, पण तत्त्व कला नवि पाया ॥ नाखीने तार कबाण, घणा नाता मूढ अजाण ॥७॥ लोकें बदु हासा काधा, फिर पाना चाव्या सीधा ॥ हवे वीर विवेकनी वारी, पावि कनो करि दुसियारी॥ ७॥ पहिला जगनाथने वंदे, वलतो गु रुचरण आनंदे ॥ वर तत्त्व कला जे राधा, सीखाइ जेण अगाधा ॥ ५ ॥ आव्यो तिण कुंमनी पासें, काले बाण कबाण उनासें ॥ सीधो कुंमोह वे थापे, चरम चक्रतणे रूप व्यापे ॥१०॥ कर्मचक्र स्वरूपने देखे, कंक दर्पणमांहि विशेषे॥ले बाण कबाण चढायो, टंकार शब्द सुणायो ॥११॥ मुंची दिशि बाणने बांधे, नीची हग करुणा बाधे ॥ नावित करुणा करि गाढी, शुछ शील कबोटी माढी ॥१२॥ क्रम चक्र फिरतो धारी, तिहां थं तर झान विचारी ॥ राधावेधना शेषने नेदे, शुभ बातम अनुनव वेदे ॥ १३ ॥ तब जय जय शब्द नगीजें, वली धवल मंगल पण दीजें ॥ वरसा