________________
३८
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
क्ति मुक्तिना दाय रे ॥ वि० ॥ २ ॥ गोपी वहाली जेहने, तेने कीधो देव रे ॥ मूढमतें एम वर्णवो, मुक्ति दासी करे सेव रे ॥ वि० ॥ ३ ॥ कोप शा
देवे घणा, अर्धाग राखे नार रे || नाटक हास्य विलासियो, क्युं ते देव विचार रे ॥ वि० ॥ ४ ॥ पूजा शोना देखिने, हर्ष धरे मनमांहि रे ॥ खावे पीवे खुश करे, देवपणुं ते नांहीं रे ॥ वि० ॥ ५ ॥ लोक घणे सेवक जये, तो ते देव न थाय रे || मोहता सेवक घणा, देव करो मन लाय रे ॥ वि० ॥ ६ ॥ संसारी करणी करे, मन रहे मनमांहि रे ॥ देव म जालो ते हने, मृगतृष्णाजल नाहीं रे ॥ वि० ॥ ७ ॥ देव निरंजन ध्याइयें, ध्यान धरी शुद्ध होय रे ॥ अंतर यांख उघाडीने, जात नली परें जोय रे ॥ वि० ॥ ८ ॥ साधुं रूप जाण्या विना, चूजे बे संसार रें ॥ पण परमार्थे प्री जो, सीप ए रूपुंसार रे ॥ वि० ॥ ए ॥ साचो देव नही करी, जूतो नावे दाय रे ॥ दरसमु नही करी, खारे जल कोण नहाय रे ॥ वि० ॥ १० ॥ महारुं नाम विवेक बे, समजावुं सब लोय रे ॥ ऊवेरी जाणे यांतरो, काच मणिमें होय रे ॥ वि० ॥ ११ ॥ सर्वगाथा ॥ २०४ ॥
॥ दोहा ॥
॥ इण वचनें पाखंमीने, जीपि नगरमें श्राय ॥ माता मुनिशाला रही, सुतपुर देखे जाय ॥ १ ॥ ति अवसर हवे निवृत्तिनो, मनमंत्री पियु सार || बहु विरहो न खमी शक्यो, खायो मिला विचार || २ || पियु बोल्यो सुप हे प्रिया, तुंगुन नारी होय ॥ मु वचनें तुं नीसरी, रोप न यायो कोय ॥ ३ ॥ तुं सत्यवंती साधवी, सूधी सखरी नार || तब में प्र वृत्ति वरों करी, दीधी चित्त उतार ॥ ४ ॥ इक दिन तुऊ गुण सांनखा, ति से मिलवाने खाय ॥ तुऊ सुत वीसरतो न बे, गुणवंत यावे दाय ॥ ५ ॥ तु सुत परण्यो ति समे, हुं पण बानो तेथ ॥ गुप्तपणे श्राव्यो हतो, विमलबोध बे जेथ ॥ ६ ॥ वारु वीर विवेक ए, परणी तत्त्वरुचि नार ॥ करशे काम जिको हवे, तिहां यावीश संचार ॥ ७ ॥ दोष न खायो पा बलो, पियुशुं दिलमिल होय ॥ सोवन जागोही मिले, पर न मिले कोय ॥ ८ ॥ एह वचन श्रवणें सुणी, कुलवंतीने कोश | पगधुं पाठा ठेलियें, तोही न प्राणे रोप ॥ ९॥