________________
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
३५६
तिहां तेने साथै लइ जाय. एक घडी मात्र पण अलगा मूके नहीं. एकदा चारणश्रमण साधुयें ते विद्याधरने प्रतिबोधीने शुकमिथुनने मलयाचल पर्व तें पालुं वटवृक्ष उपर मूकाव्यं. पढी ते मिथुनने स्वेवायें विविधप्रकारना जोग विलास जोगवतां एक पुत्र थयो, अनुक्रमें सूडासूडीने परस्परें कलह थयो, तेवारें सुडायें बीजी सूडी संघ ने अगली सूडीने बोलावे नहीं, पढी सूडीयें कह्युं महारो पुत्र मने याप. सूडायें कयुं ए महारो पुत्र बे, ते हुं नहीं खाएं. जेमाटे पुत्र ते पितानो ने पुत्री ते मातानी एवो लोक व्यवहार बे. सूडीयें कयुं, ए न्याय ते कोना घरनो ? जेमाटे में गर्न धस्यो, पाली पोषी महोटो कीधो, माटे महारोज पुत्र कहेवाय. एम बेदु पोतपो तामां विवाद करवा लाग्यां, तेवारें सूडायें कह्युं के चाल. या नगर आप नजीक बे, तिहां राजसनायें जइ न्याय करावीयें. जे प्रमाणें ते तेरा वापशे, ते प्रमाणें आपने कबूल बे.
पीते वेदु जण नगरने विषे गयां. राजसनायें जइ बेगं. राजा, मंत्री प्रमुख सनानां लोक यागल विवाद कस्यो. मंत्री प्रमुखें घणो विचार कस्यो, पण कोने रूडो विचार चित्तमां प्रतिभासे नहीं. तेवारें प्रधानें कह्युं ए वात नी समज मने पडती नथी माटें अन्यत्र स्थानकें जइ कोइ रूडा जाण पुरुष होय तेनी पासें न्याय करावो. तेवारें ते गामना दुर्ललित नामें राजा ये कह्युं जे आपणी पासें न्याय कराववा याव्यां बे, ते जो आपले न्याय न करीयें, तो आपने लगा जेवुं बे. माटें ए विवाद हूं पोतें नांजीश.
धने नू
पी राजायें पोतें विचार करीने एवो ठेराव कस्यो, के जे बीज वावे बे, मांथी जे अनाज उपजे बे ते बीज वावनार धणी लइ जाय बे. तेम वे टो ते बापनोज कहेवाय अने बापज लीये, परंतु माता तो नियमा लगी ज रहेवी जोइयें. जेम भूमिकामां बीज वावनारो बीज लइ जाय, मित्राधिपनी कहेवाय भूमिकाने वीजनो संबंध नथी, तेमाटे सुडी, पो तानुं क्षेत्र जे शरीर तेने नवें लइ जाय, पण पुत्रनो संबंध एने नथी. एवो विचार करी राजायें शुकपुत्र सूडाने याप्यो, तेवारें सूडी रोवा लागी य ने राजाने कवा लागी के जे न्याय तमें कीधो, ते जलो कीधो ? राजा या गल कोनुं चाले ? पण ए न्याय तमारी वहीमां लखावो. जेम ए वली पण बीजा विवादमां काम यावे. बीजो कोई विवाद यावे, तो तेनो चुकादो प