________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी.
३४५ तेने मृगांकलेखायें कडं हे नाइ सुंदर ! मुमने मारी। नाख. पण गणीश जनने मूकी थाप. जो गणीशने मारे, तो हुँ एकंली जीवती रहीने गुंक
? तेवारें सुंदर, मृगांकलेखानो करुणामय परिणाम देखीने चिंतवे जे ॥ यतः॥ निजप्राणैः परप्राणान्, परित्राति सनत्तमः॥ मादशाविपरीतं तु, प्र कुवैति महाधमाः ॥१॥ एवं विचारी जीववधनुं पच्चरकाण करी वीशे माण सने मूकी दीधां. सर्वे मृगांकलेखाने श्राशीष देतां पोतपोताने स्थानकें गयां. '
मृगांकलेखा तिहाथी चालती वली पण मार्ग नूलीने एक अटवीमां जर पडी. तिहां एक कालविकराल जेवो नूख्यो सिंह, तेने खावा आव्यो. तेवारें मृगांकलेखा बोली एक महारो पति सागरचंड मूकीने आजपर्यंत में परपुरुष चिंतव्यो नथी, एवा महारा शीलनो जो महिमा होय, तो आ विघ्न विलय थ जजो. एटलुं कहेतांज ते सिंह काष्ठना पुतला जेवो थ इने तिहांज उनो रही गयो. मृगांकलेखा आगल चाली संध्यासमयने विपे काली मशीमांहे त्रण वार जबोली काढी होय, एवी एक राक्सी नूरखीथ की तिहां आवती दीठी, तेवारे पण मृगांकलेखायें तेमज कह्यु, के महारो पति सागरचंड विना जो अवर पुरुप में महारा मनें करी चिंतव्यो न हो य, तो ते महारा शीलना प्रनावें कर। ए रादसी हताशा था. ए वचन थी राक्षसी पण निराश थचाली गइ. मृगांकलेखायें तिहां एक वटवृक्नी नीचें रात्रि काहाढी, प्रनातें चालवा मांमधु. चालतांचालतां सिक्षार्थपुरनी बाहिर उद्याने देवकुलने विपे पथिश्रांतथकी विश्राम सेवा बेठी.
कर्मना वशथकी तिहां एक कामसेना नामें वेश्या आवी, ते तेनुं रूप सुंदर देखी तिहाथी जोरावरीयें उपडावीने घेर लश् गइ. अने कहेवा लागी के तुं महारे घेर गणिकानो धंधो कर. मृगांकलेखायें कह्यु ढुं कुलीन स्त्री थइ ए काम न करूं, तेवारे तेने वेश्यायें घणुं संतापी, तो पण तेणें वेश्या पणुं अंगीकार न कीधुं. पापना वशथकी तेहिज रात्रिय कामसेना वेश्या मरण पामी, तेवारें तेनी दासीयें जोरावरीथी मृगांकलेखाने कामसेनाने पा टें थापी तो पण तिहां ते निष्कलंक शील पाले, दासीनो स्वार्थ न पहों चे. तेवारे ते दासीयें रीष आणीने कनकध्वज राजानी आगल जश् मृगां कलेरखाना रूपनुं वर्णन कां, राजायें तेने तेडवा माटे पोतानो प्रतिहा र मोकव्यो, तेणे आवी कयुं के चाल, तुजने कनकध्वज राजा तेडे डे.
४४