________________
३३७
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
राजा ढुं बुं. हमणां भुवनसार साधु कहेवानं बुं. एवं पोताना वैराग्यनुं का रण कही साधु बाना रह्या.
नलराजा पण साधुना वैराग्यनुं कारण सांजली हर्ष पामी कहेतो ह वो के हे महाराज ! एवी मति तमारा सरखा उत्तमपुरुष होय तेनेज या वे. पण हुंतो जारे कर्मी बुं माटे मने एवो वैराग्य यावतो नयी. तथापि मने आप कृपा करी शुद्ध समकेतनो उच्चार करावो. समकेत ढुं पालीश. तेवारें साधुयें समकेतनुं स्वरूप राजाने समजावीने पती समकेत उच्चराव्युं.
राजायें पूयं स्वामी ! ए मृग कोण हतो के जेणे महारी उपर खाट लो उपकार करो. साधुयें कह्युं ए तहारो पाउला जवनो ब्राह्मण मित्र ह तो, ते अज्ञानकष्टकरी यह थयो बे, हमणां मुऊने देखी नकनावी य यो ने तुमने देखी तहारी उपर एने प्रीति उपनी, तेवारें मृगलानुं रूप धारण करी तहारी उपर साधुसमागमरूप उपकार कीधो ॥ यतः ॥ चंदनं शीतलं लोके, चंदनादपि चंड्माः ॥ चं चंदनयोर्मध्ये, शीतः साधुसमागमः ॥ ॥ १ ॥ पी यह पण मृगलानुं रूप बांकी साधुने पगें लागी, समकेत या दरतो वो वली राजाने कयुं श्रवसरें संचारजो, ढुं यावीश. एम कही ते यह पोताने स्थानकें गयो.
राजा तथा प्रधान बेदु नगरमां खावी राजायें रत्नमय जिनप्रतिमा क रावी तेनी पूजा करतो साधर्मिक वात्सल्य, अष्टमी, चतुर्दशी, पौषधोप वासादिकने पारणे साधर्मिक वात्सव्य प्रमुख कार्य करवामां प्रवर्त्ततो वो मंत्रि तिलक प्रधान पण राजानी पेठें शुनकृत्य करवा लाग्यो.
एकदा कर्मयोगे मंत्रितिलकने असाध्य रोग थयो. वैद्ये पण हिम्मत मूकी कयुं, के ए रोग अमारे साध्य नथी. एवं कही पोताने घेर गयो. ए वामां एक पारिव्राजकनो वेश धारी वैद्य याव्यो तेरो प्रधानने समाधि करी तेथी प्रधान तेनो पक्षपात करवा लाग्यो. मिष्ट मिष्ट अशनपानादिक रूडां रूडां वानां तेनें खापे, घणो खादर यापे, राज्य सजायें तेडी लावे, राजा नी खागल तेना गुए बोले, तेने राजा कहे ए मिथ्यादृष्टिनी स्तुतिरूप मु खें करी कां श्रापणा समकेतरूप हीरोदक वस्त्रने मलीन करे बे ? मंत्री कहे गुणवंतना गुण बोलतां समकेत मलिन न थाय.
एकदा ष्टथिवीस्थान नगरथी कोइ चार पुरुष मली नलराजाने कागल