________________
३३०
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
तम ! तुं तृणना खानार ने निर्झरना जलना पीनार एवा निरपराध । अमोने शुं करवा मारे बे ? मने मारतां लाजतो नथी ?
उ
एवी मृगनी वाणी सांजलीने राजायें मंत्री प्रत्यें पूढधुं के हे मंत्री ! या मृगलो मनुष्यनी जाषायें बोले बे, एनुं शुं कारण हशे ? मंत्रीयें कयुं ए मृग न दोय ए तो कोक देवता जगाय बे, माटें यापरों एनी पाठल दोडीयें, एक्यां जाय बे ? हवे ते मृग फाल देतो चाव्यो जाय, तेनी पाठ ल राजा ने प्रधान बेदु घोडा दोडावता जाय. एटले मृग एक वनमां हे गयो, तेनी पाल राजा खने मंत्री पण गया. तिहां ध्यानैकतान, परामरसनो कूप, मानो खागर, सकलसाधु गुणसागर, एवो एक साधु दीठो, तेनी पासें जश्ने पहेलो मृगलो बोल्यो के हे महानुभावो ! तमें या साधुने वांदो, एवं मृगनुं वचन सांजली बेदु जण घोडाथी उतरी साधुने वांदता हवा. वांदीने वेठा, तेवारें साधु धर्मोपदेश देवा लाग्या ॥ यतः ॥ दानं सुपात्रे विशदं च शीलं तपो विचित्रं गुननावना च ॥ नवार्णवोत्तारण सत्तरं, धर्म चतुर्द्धा मुनयो वदंति ॥ १ ॥ ए चारमां दान घणा प्रकारनां बे, तेमां अनयदान अने सुपात्रदान ए वे दान मुख्य बे. तेना फलनो य नयी एवो धर्मोपदेश सांजलीने राजा धर्माभिलाषी थयो.
9
हवे साधुनुं रूप ने तेज देखी करी चमत्कार पूर्वक राजा पूढ़वा ला ग्यो, हे स्वामिन्! तमोने गुं वैराग्यनुं कारण थयुं ? जे एवं रूप, तेज, ला व तां यौवनावस्थायें दीक्षा जीधी ? साधु बोल्या, हे राजन! संसा रमां जो परमार्थदृष्टियें विचारायें, तो सर्व कां वैराग्यनांज कारण देखाय बे. हवे सांजलो. हे राजन् हुं महारा वैराग्यनुं कारण कहुं बुं.
सिधपुर नामें नगर तेनो जुवनसार नामें राजा, तेने कनकश्री पटरा पी ने तथा तेनो मतिसागर नामें प्रधान बे. एकदा राजसनायें नाटकी या याव्या, तेणें महोटे विस्तारें नाटक करवा मामधुं ते जोवामाटें रा जायें पोतानुं अंतःपुर पण तेडाव्यं. तिहां राजा रससहित नाटक जूवे बे.
एवामां द्वारपालें खावी कयुं, हे स्वामिन् ! निमित्तियो ब्राह्मण याव्यो बे, यापनी यज्ञा होय, तो खाहीं तेडी लावुं. राजायें कह्युं तेडी लाव. हार पालें तेड्यो थको खावीने याशीर्वाद देइ बेठो, नाटक पूरुं ययुं तदनंतर राजायें निमित्तियाने पूढयुं, तुमने कल्याण बे ? निमित्तियें कयुं, हे स्वामि