________________
शन्ध जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. ण सर्व लोक वांदवा याव्यां, पण सुलसा बावी नहीं. चोथे दिवसें उत्तर दिशिनी पोलें समवसरण प्राकार त्रय चामर अशोकरदादिक ऋदियें क री बिराजमान पञ्चीशमो तीर्थकर थबेगे. जैनलोको कहेवा लागां के पच्ची शमा तीर्थकर समोसस्या ने, चालो तेमने वांदवा जश्ये, पण सुलसायें कह्यु पञ्चीशमो तीर्थकर होयज नहीं. एतो को माया करी बेठो . महारो देव तो चोवीशमो तीर्थकर श्रीवीर विराजमान चंपानगरीयें समोसस्था ने तेज .
एवी सुलसानी परीका जोड्ने अंबडें विचास्यं जे एवा गुण एमां ने तो ज जगवंत नीरागी पुरुषं धर्मलान कहेवराव्यो , माटें ते योग्यज . पड़ी वैक्रियत्लब्धि विसर्जिने अंबड सुलसाने घेर आव्यो, अने कह्यु जे श्रीमहा वीरें तुमने धर्मलान कह्यो बे. एटलुं सांनजतां तेनी साहामुंजोयुं. हर्षित थइ बेसवाने आसन मूक्यु. कुशलादिक पूबवा लागी देरासरें देव जुहास्या, परस्परें हर्षवार्ता करी अंबड पोताने स्थानकें गयो.एम स्थिरता नामा नू पणने विषे सुलसा श्राविकानी कथा कही.
हवे पांचमा प्रनावना नामा नूषणनुं स्वरूप कहे :-(पनस्सप्पणा करणं के०) श्रीजिनशासनोनुं जे ते प्रकारे करीने प्रोत्सर्पणा एटले प्रसिदि नुं करवू तथा धार, तेने (पनावणा के०) प्रनावना कहीयें. साधुसाध्वी नी शक्तियें करी प्रनावना करे तथा श्रावक श्राविकानी शक्तियें करी प्रना वना करे. पण बतीशक्ति गोपवे नहीं ॥ ४२ ॥
हवे ए प्रनावनाने विषे कालिकाचार्यनो दृष्टांत कहीयें बैयें. जरतदेवें धारावास नामें नगर तिहां वैरिसिंह नामें राजा , तेनी सुरसुंदरी नामें पटराणी, तेमनो समस्त कला तथा रूपनो निधान एवो कालिक नामें पुत्र दे, ते एकदा प्रस्तावें अश्वक्रीडायें निकल्यो, ते घणा वखत सुधी यश्व कीडा करी विश्रांत थयो. उद्यानमांहे बेसवा माटे सारी बांयडानी जगायें जाय , एटलामां देशनामृतमेचे वर्षता एवा गुणसुंदर नामें आचार्यने दी ग, तेमने वंदना करीने कालकुमार पण देशनामृत पीवा बेगे. आचार्य पण योग्यजीव जाणी उपशम, संवेग, निरवद्यादिकनी करवा वाली धर्मदे शना थापता हवा. ते सांजली कुमर प्रतिबोध पाम्यो, तेवारें हाथ जोडीने आचार्यप्रत्ये विनववा लाग्यो के तमें इहां रहो. हुं माहरां माता पिताने सम जावीने दीक्षा लश्श. सरिये कमु “जहासुखं देवाणुप्पिया महापडिबंध करे