________________
२६
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. तसनं च ॥ २ ॥ वोसीसूश्माइ, मुरक मागसंसग्ग विग्घनूयाइं ॥ दुग्ग निबंधणा, अहारस पावहाणा॥३॥ एगो हं नलि मे को, नाहमन्त्रस्त कस्सा ॥ एवं अदीमणसो, अप्पाणं मएसास ॥४॥ एगो मे सास अप्पा, नाणदंसणसंजु ॥ सेसा मे बाहिरानावा, सवे संजोग लरकणा ॥ ॥ ५ ॥ संजोग मूला जीवेण, पत्ता उरकपरंपरा ॥ तम्हा संजोग संबंध, स वं तिविहेण वोसिरियं ॥ ६ ॥ अरिहंतो महदेवो, जावजीवं सुसादुणो गुरु गो॥ जिणपन्नत्तं तत्तं, श्यसम्मत्तं मए गहियं ॥ ७॥
ए प्रमाणे ते कुमरें संबल आप्युं तेने लश्ने शुनध्याने परलोकें पहोतो. देवलोकें जश् नपनो. तिहां देवांगना साथै रमवा लागो. ए वृत्तांत सांजली सर्वलोक जयनांत थयां थकां नागदत्तने गालो देवा लाग्यां. कहेतां हवां के तें अमने आपदामा नाख्यां अमें शहां नूख तरषथी मरण पामगुं. ___ एवा समयें सिंहलदीपना राजायें एवी प्रतिझा करेली , के कोइ पण पुरुष बापदामां पड्यो होय, ते वात राजाना सानलवामां आवे, तो तेनी
आपदा टाल्या विना राजा जमतो नयी. ते पांचशे वहाण पर्वत कुंमलने विषे पडेलां देखी राजाना पुत्र ज पोताना पितानी आगल,ए वात कही. ते सांजली राजायें पडह वजडाव्यो के जे को प्रवहणने इहां लश् आवे, तेने लु लदा टका सुवर्णना आपुं. ते पडहने एक वृक्ष नाखवो बन्यो तेणें राजानी पासेंथी लद सुवर्ण लइ पोताना पुत्रने आप्यां. पोतें पुत्रपासेंथी विदायगिरि मागी एक लघु प्रवहण लश्ने समुश्मांहे चालतो नागदत्तनी पासे आव्यो, तेने देखी नागदत्त हर्ष पाम्यो.
पली ते वृक्ष नावडी वहाणने बाहेर काहाढवा माटें उपाय कहेवा लाग्यो जे या पर्वतना शिखरने विषे एक महोटुं चैत्य , तिहां महोटी मंमिका ने ते शिखरनी उपर तमारामांथी कोइएक पुरुष चडीने ढक्का वजा डे, ते ढक्काना शब्दथी तिहां नारंग पंखी घणां , ते उडशे तेनी पांखोना वायराने योगें सर्व वहाणो चालवा मांमशे. ते पाधरा हांथी सिंहलदीप ढूकडो , तिहां जाशे. तिहां गया पली सर्वजनोने कल्याण . परंतु जे ए क जण ढक्का वजाडवा जाशे, तेनुं मरण थाशे. कारण के तिहां का फल जल अन्न, मल नहीं. एटलुं बोलीने नावडीयो बानो रही गयो.
पनी कुमरें सर्वजनोने पर्वतना शिखर पर चडवा माटे पूज्युं, पण