________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी. सूरये सिक्सेनाय, ददौकोटि धराधिपः ॥१॥ पुले वास सहस्से, सयंमि व रिसाण नवनव कलिए ॥ हो कुमर नरिंदो, तुहविक्कमराय सारिबो॥ १॥ राजा विक्रम गुरुनो नक्त थयो पड़ी गुरु अनुक्रमें विहार करतां चित्रकूटें ाव्या. तिहां प्रासादें देव जुहारी समस्त प्रासाद जोतां एक प्रा सादें लेखमय स्तंन दीठो वृक्षश्रावकने पूब्यु ए गुंडे ? श्रावकें कह्यु ए पूर्वा चार्य मंत्रादरमय पुस्तक नाखी तीप्तमय स्तंन कीधो .एने कोइ उघाडी शके नहीं. गुरु प्रतिदिन देरासरें आवी स्तंनने संघे. एम सुंघता तेनी सर्व
औषधियो जागवामां आवी,पडी तेनीप्रतिपदी औषधि पाम्या ते औषधि उनो रस बांट्यो तेथी पाका चीनडानी पेरें स्तंन फाटी पड्यो,तेमांहेथी एक पार्नु काहाडी वांच्युं तेमांथी एक सरशव विद्या अने बीजी सुवर्ण विद्या ए बे विद्या मली एटलामां थांनो फाटेलो हतो ते मली वजमय थइ गयो. अने आकाशवाणी एवी थयी जे हे प्राचार्य ! ए विद्याने तुं अयोग्य बो माटे चपलस्वनाव मूक नहींका जीवितना संदेहमां पडीश. बे विद्या पाम्या तेमां सरशव विद्या तो कोई काम पडे तो जेटला सरशवना दाणा मंत्रीने जलाशयमां नारखीयें तेटला असवार बेंहेंतालीश प्रकारना हथीयारे सहित बाहेर निकलीने लडाइना मेदानमा खडा थइ आवी उना रहे. ते शत्रुनी सेनानो नंग करी पनी अदृश्य थइ जाय अने सुवर्ण विद्याथी वगर प्रयासे जेटलुं सुवर्ण जोश्ये तेटलुं तयार थइ जाय. ए वे विद्या गुरुने मली पड़ी तिहांथी विहार करीने गुरु,पूर्वदिशे कुमारपुरने विषे गया तिहां देवपाल नामें राजा ने तेने प्रतिबोधीने पाको जैनधर्मी कस्यो. ते प्रतिदिन एमनी पासें वखाण सांजलवा आवे, तेथी परस्पर प्रीति थइ एम केटलोएक काल व्यतीत थयो. एकदा राजाने चिंतातुर देखी गुरुयें चिंता, कारण पूत्यु, राजायें कर्तुं स्वामी ! महारा घणा वैरी एकता थइ कटक लश् आवे , माटे हवे महारे झुं करवू ? गुरुये कयुं कां चिंताम करो. सर्व रूडं थाशे.
केटलाएक दिवस पनी वैरी आवी राजानुं नगर वीटयुं गुरुयें पा पीयें नरेलुं कुंठं अणावी तेमां विद्यायें अनिमंत्रित सरशव मूक्या, तेमां जेटला सरशव हता तेटला समस्त आयुधे सहित असवार निकट्या तेणे वैरीना सवारो साथै युझ करी हतप्रहत कीधा नंतर पोतानी मेलें अदृश्य थ गया. राजायें, जयनंना वजडावी सूरिनी पासें आवी पगे लागीने