________________
२४३ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. जिनशासननुं कार्य करवाथी महोटो लान , माटे नमुचिने समजावो.
विष्णुकुमार पण नमुचिनी राजसनाये जई घणे मीठे वचने तेने सम जावता हवा, पण शीलानी पेरें ते उष्ट समजे नहीं.
विष्णुकुमार कह्यु जरतदेत्रमा तो तहारुं सर्वत्र राज्य , माटे ते मू कीने ए साधु क्यां जाय? तेने नमुचियें कहुं त्रण पगलां नूमि आपुं बुं. पण तेनी बाहिर कोई यतिने देखीश तो मारी नारखीश. ते वचन सांजली विष्णुकुमार कोपायमान थयो थको लब्धिने बले लक्ष योजननुरूप करी बे पगें करी सर्व पृथ्वी रोकी मूकी अने कह्यु के,अरे नमुचि ! हवे त्रीजो पग हुँ किहां मूकुं ? एम कही नमुचिना मस्तक उपर मुक्यं ते नमुचिविष्णुकुमरना पगथी थाक्रम्यो थको काल करीने नरकने विषे गयो ते रूप करवाथी सर्व पृथ्वी आक्रमी,पर्वत चलाचल थया, इंमहाराजें मेरुसमानरूप देखीन यत्रांत थ अवधिज्ञान प्रयुंजी सर्ववृत्तांत जाएयु. पडी समाधान करवा मा टे गंधर्व देवांगना मोकली तेणें यावी वीणानादे मधुरस्वरें गीतगान करी विनति कीधी के स्वामी ! प्रसन्न था कोप मूको. सुव्रताचार्य पण आवी ने कह्यु हवे कोप मूको. नमुचि जिनशासननो अपराधी हतो, तेने शिक्षा दीधी. हवे रूप संकोच करो वली महापद्मचक्रवती पण आवीने पगें ला ग्यो अने कहेवा लाग्यो जे में अयोग्यने राज्य आप्युं, मांजारीने दूध सो प्युं ते विणशे पण सुधरे नहीं तप महारो अपराध खमो. तेवारें विष्णु कुमार वैक्रियरूप संहरीने पोतानुं सहज रूप आदयुं. महापद्मने उलंनो देश कह्यु के तें जिनशासनना शेषीने सर्वस्व स्वाधीन करीने तुं पोतें महेलमां जर वेसी रह्यो, यतियोनी कांड पण खबर लीधी नहीं, एटले तहारो वांक बे माटे उलंनो देवं . चक्रवर्तीयें कह्यु महारो गुनो बदो. आज पलीक दापि एवो गुनो करूं नहीं. ए रीतें तेने उपशांत करी पगे लागी चक्रवर्ती पोताने घेर गयो. सुव्रताचार्य साथें विष्णुकुमार नपाश्रये आवी गुरुपा सेंथी यालोयणा लइ पडिक्कमीने स्फाटिकन। पेरे निर्मल थयो ॥ यतः॥ पायरिय गडंमि य,कुल गण संघेय चेश्य विपासे ॥ आलोश्य पडिक्कतो, सुको जं निराविला ॥ १ ॥
तिहां विष्णुकुमार त्रिविक्रम एवं नाम पाम्यो. घणा वर्ष लगण शुरु दीक्षा पाली तपश्चरणे करी जिनप्रवचन दीपावी केवलज्ञान उपार्जी मो