________________
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. लोनी नथी विषयसुखने तो विष समान जाणी पडता मूकीने अमें दीक्षा सीधी जे. एम कही ते कन्याने प्रतिबोध पापी धर्म पमाडीने पोतानी शिष्य णी करी. एम वजाचार्य श्रीजिनशासननी प्रनावना करी.
हवे एकदा प्रस्तावें गुरुयें पूर्वदेशथी उत्तरदेशे विहार कस्यो. तिहां न वितव्यताने योगें काल कराल दुःकाल पज्यो, कोइ रांक पण आगल बा हेर निकली शके नहीं. तेवारें श्रीसंघ विनति करी के महाराज! तमें अ मारे माथे गुरु बतां यमो कालमां नरव मराथी पुःखी था माटें एनी लाज तमोने में ॥ यतः ॥ रयणायर तीर परहि, याण पुरिसाण जं च दा लिई ॥ सा रयणायर लगा, नदु लजा श्यर पुरिसाणं ॥ १ ॥ ते सांन सो आचार्य पण लान जाणी कपडाना पट्ट उपरें पोतें वचमां बेठा अने चारे बाजु श्रीसंघ बेठो. पडी गंधर्वगीत गाते आकाशमार्गे चाल्या॥ यतः॥ साहाम्मिय वबलंमि, उजया उजया य सजाए ॥ चरण करणेसुयरया, तिउस्स पनावमाएग ॥ १ ॥ एवामां एक पडोसी ब्राह्मणे ते पट जातो देखी गुरु प्रत्ये कहेवा लाग्यो महाराज ! हुँ पण तमारो शय्यांतर बु. तो मुमने एकलाने कां मूकी जा डो? गुरुयें कृपा आणी तेने पण पट्टमांहे वेसाड्यो, अनुक्रमें आकाशे रह्या थका थानकें थानकें जिन चैत्यवंदावता गुरु सुनिद देशनेविपे महानिशिनामा नगरीयें पट्ट ला गया. तिहां राजा दिक सर्व बौधर्मी डे ते जेवारें पजोसणना दिवसो थाव्या तेवारें बौछ लोकोयें राजाने कहीने सर्व मालिलोकोने कहेवराव्यु जे जैनी लोकोने फूल आपवां नहीं. तेवारें उशीयाला थया थका श्रीसंघे वजस्वामीने विन ति करी के, महाराज ! फूल मली शकतां नथी ते सांजली गुरुयें विचायुं जे ए कर्त्तव्य यतिने करवा योग्य नथी तथापि केवल श्रीजिनप्रवचननी न नति करवाथी माहालान ने. एवं जाणीने आकाशगामिनी विद्याने बलें मालवदेशे महेश्वरी नगरीने विषे दुताशन व्यंतर चैत्यनी पासेंना उद्यानने विषे गया. तिहां तडित नामें माली ते आचार्यना पिता धनगिरिजीनो मि त्र, तेणे आचार्यने नमस्कार कस्यो, अने आव्यानुं कारण पूज्यु. तेने गुरुये कहुं फूल जोश्ये बैये ते एकगं करी राखजो वलता आवियुं तेवारें लेता जश्यु. एवं कहीने पढ़ी गुरु, हिमाचलपर्वतें पद्मश्हनिवासिनी श्री देवीनी पासें गया. तेमने श्रीदेवीयें वांद्या अने पोतानी पासें थाव्यानु