________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी. णो, धम्मकही कहण लचिल्लो ॥ ३३ ॥ अर्थः-( कालुच्चिय के०) का लोचित एटले जे कालें जेटलो उचित अर्थात् योग्य होय, तेटला वर्तमान ( सुत्तधरो के० ) सूत्रनो धारक होय उपलदणथी तेटला श्रुतना अर्थनो धारक पण लेवो, जेमाटे सूत्र अने अर्थ संयुक्त जोयें. केम के अर्थविना सूत्र नथी अने सूत्र विना अर्थ नथी, जेम घृतविना दूध नथी अने दूध विना घृत नथी. ए दृष्टांतें जाणवो. ते (पावयणी के०) प्रावचनिक कहियें. एटले प्रवचन हादशांग गणिपिटक डे, जेहने ते प्रावचनिक जाग उत्तम थाचार्यादिकें प्रवचननो अन्यास करवो. केम के प्रवचनना अन्यास वि ना आलोचना दानादिक कल्पे नहिं. तेमाटे अर्थसहित द्वादशांगीनो जे धारक होय, तेने प्रानाविकाचार्य कहीयें ॥ यतः॥ चत्तारि थायरिया पल ता, तं जहा सुत्तधरे एगे नामं जो अबधरे, अउधरे एगे नामं णो सुत्तधरे, एगे सुत्तधरेवि अबधरेवि, एगेणो सुत्तधरे णो अबधरे ॥ इति ॥
ते प्रावचनिक कहेवो होय? तोके (तिबवाहगो के०) तीर्थ जे च तुर्विध श्रीसंघ तेनो वाहक एटले प्रवर्तक होय एटले चतुर्विध संघने गुन मार्गने विषे प्रवर्तीवे एवो (सूरी के० ) आचार्य कहीयें. एटले जिनशास न ज्ञानवंतने बाहारिक कह्यो ॥ यतः॥जयणाए कम्मं, खवेई बदुआई वा सकोडीहिं ॥ तन्नाणी तिहिं गुत्तो, खवे ऊस्सासमाण नवे ॥१॥ तथा ॥ जा जयमाणस्स नवे, विराहण सुत्तविहि समग्गस्स ॥ सहोइ निऊरफ ला, अप्नविसोहिय जुत्तस्स ॥१॥ ए प्रानाविकनो पहेलो नेद कह्यो.
हवे प्रानाविकनो बीजो नेद कहे जेः-(पडिबोहिय नवजणो के० ) प्र तिबोध्या नव्यजनोने जेणे एवो (धम्मकही के०) धर्मकथिक नामें बी जो प्रानाविक कहीयें जे माटे (कहलहिलो के० ) कथनलब्धिवंतनो उपदेश लागे एटले लब्धिवंतना कथनथी सांजलनारने उपदेश लागे ते उपदेश पण नव्यने देवो कह्यो, तेनुं कारण ए ले जे अनव्यने तो उप देश लागेज नहीं. परंतु नव्यने पण सामग्री मलेज उपदेश लागे ॥ यतः ॥ सामग्गी अनावा, ववहारिय रासि अप्पवेसा ॥ नवावि ते अणंता, जे मुरक सुहं न पावंति ॥ १ ॥ माटे नव्यने पण एम डे तो अनव्यने तो मुक्तिनी वार्ताज करवी नथी. एटलामाटे मुक्तिगमन योग्य एवा व्यव हारराशिया जीव लेवा तेमां पण जे संझी पंचेंश्यि पर्याप्ता मनुष्य जाति