________________
जैनकथा रत्नकोप नाग त्रीजो. मानमां बेस. आपणे बेदु यौवननो लाहो लहीयें, तुं या तपस्यारूपी कुहाडे करीने शरीररूपी कल्पवेलीने शा सारु बेदी नाखे ? ताहरे यौव ने महारं यौवन अने महारे यौवनें तहारुं यौवन फसवंत थाय, एम क र. इत्यादि घणी युक्तियें करी प्रार्थना करी पण मेरु पर्वतनी चूलिका जेम वायरे करी चलायमान थाय नहिं. तेम ते साध्वी पण चलायमान थ न ही. तेवारें वली अनुकूल परिसह करवा लाग्यो. तेम बतां अमिथकी जेम सुवर्ण दीपे, तेम ते परिसहथी साध्वीनुं ध्यान दीपतुं थयुं. ते गुनध्यानने योगें साध्वीने तिहांज केवलझान उपमुं. तेनो देवतायें महोडव कीधो. ते महोचव देखी मृगांक विद्याधर चमत्कार पाम्यो. पनी केवली थयेली सा ध्वीयें तेने पूर्वनव संजलावी प्रतिबोध आपीने कह्यु के, तुं सांसारिक मो ह त्यागीने नि केवल श्रीजिनधर्मनेविषे प्रीति कर. विद्याधरने पोताना पू वैला नव सांजलवाथी जातिस्मरण शान उपमुं. तेथी वैराग्य पामी स्वय मेव लोच करी प्रव्रज्या लश् बेतो. अने साध्वीनें कहेवा लाग्यो जे तमें रू डो प्रत्युपकार करी पोतानो बोल पाल्यो. पड़ी ते चारित्र धाराधी तपस्या करी कर्म निर्घाटन करी केवलझान पामीमोदें पहोच्यो. तेमज मदनावली साध्वी पण घणा दिवसपर्यंत केवलपर्याय पाली मोदें पहोची. ए विचि कित्सा उपर शुनमतिनो दृष्टांत सांजली विचिकित्सा करवी नहीं.
हवे चोथो प्रशंसा दोष कहीयें यें. (गुणकित्तणंपसंसा के०) जे मिथ्यादृष्टिना गुणोनु कीर्तन करवू, तेने प्र शंसा कहीये. तेमनी प्रशंसा करवा यकी मिथ्यात्वनी वृद्धि थाय, तथा मि थ्यात्वसंबंधी करणी करवानी वा उपजे, एटले ए पण करणी रूडी , एवं जाणी मिथ्यात्वनी करणी विशेषथकी करे ॥ यतः॥ प्राणाएवढेते, जो ववूहेश्नोह दोसेणं ॥ सो बाणा अणवलं,मित्त विराहणं पावो ॥१॥ इति एकादशमसाधु पंचाशके ॥
हवे ते प्रशंसा वे प्रकारनी बे. एक देशथकी अने बीजी सर्वथकी; ते मां जे सदु पोत पोतानो धर्म करे, ते रूडो डे, एवं बोलवू ते सर्बथकी प्र शंसा कहीये, अने जे मिथ्यादृष्टिनुं एकीकरण वखाणQ ते देशथकी प्रशंसा कहीये. जेम जे को चोरने वखाणे ते चोर होय जेम अनयकुमारे चोर वखाण्या ते जातें चांमाल हतो तेने बोध थापी यांबानी चोरी मनावी