________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी.
२०१ नगरें याव्या.तिहां उद्यानमा उतारो करी लक्ष्मणने वजकरण पासें मोकव्यो, तेने देखी वजकरण नती उनो थयो,आसन आपी सर्व पोतानुं वृत्तांत कडुं. जोजननी सामग्रि करावी तेवारें लक्ष्मणे कयुं के, महारो स्वामी रामचंजी सीताजीनी साथे उद्यानमां बेग , तेमने मूकीने दुं जोजन न करूं. ते सांजली वजकरणराजा सर्व रसवती साथे लक्ष लक्ष्मणसहित उद्यानने वि थे श्राव्यो. सर्वजणायें हर्षसहित नोजन कयुं. रामचंजीयें सिंहरथरा जा पासें लक्ष्मणने मोकट्यो, तेणें जश् कयुं के, अयोध्यापति नरतरा जानो मोकलेलो दूत बूं. अने वजकरणराजा नरतराजानो साहामी नाई थाय , माटे तमें एनी साथै मेलाप करो, अने यु६ म करो. जो मेल न हीं करशो, तो तमारूं कहुं तमें जोगवशो.
एवां लक्ष्मणनां वचन सांजलतांज सिंहरथें नृकुटि चडावीने नफरने दु कम कस्यो के, आ दूत बतां महारी साहामुं चडी चडी बोले , माटें एने गर्बु जाली बाहेर काढी मूको. ते सांजली नफर नल्या, एटलामां लक्ष्मण एक आलानस्तन कपाडी सर्व नफरोने हतप्रहत करी सिंहरथनो मुकुट नांगी चोटली पकडी सिंहासनथी नीचें नाखी बेदु बाह बांधीने उघाडे पगे रामचंजी पासें लश् आव्यो. तिहां सिंहस्थ कहेतो हवो के, हे स्वामी! में तुमने उत्तख्या नहिं, महारी नूल थइ माटें अपराध क्षमा करो, तेने रामचंजीयें कडं के, वनकरणनी साथ मेलाप करी चालजे, अने आज पडी प्रणाम करवा बाबत एनुं नाम पण लईश नहिं. ते वात सिंहरथे कबूल करी. वजकरण साथै मेलाप कीधो. सिंहरथराजा रामचंजीनी घणी नक्ति करवा लाग्यो, केटलाएक दिवस तेना आग्रहथी तिहां रही, पनीद क्षिणदेश जणी चाव्या. सिंहस्थ उऊयपीयें आव्यो, अने वजकरण दशपु रें गयो. तिहां खबर आपनार वणिकने बानरण आपी विदाय कस्यो. ते वजकरणराजा मन, वचन अने कायानी गुड़ियें समकेत पाली स्वर्गे प होतो. अनुक्रमें मोक्षसुख पामशे. ए कायगुदि उपर वजकरणनो दृष्टांत सांनली मन, वचन अने कायानी शुधिपूर्वक समकेत पालवें ॥ इति तपागजालंकार श्री शांतिचंगणिशिष्य श्रीरत्नचंगणिविरचितश्री सम्यक्त्वरत्नप्रकाशनामनि सम्यक्त्वसप्ततिकाप्रकरणबालावबोधे त्रिशुधिस्व रूपनिरूपणनामा चतुर्थोधिकारः ॥ ४ ॥
२६