________________
१००
जैनकथा रत्नकोप नाग त्रीजो.
जेम जेम जिनशासननो मार्ग समजातो जाय तेम तेम मिथ्यात्व उबुं यतुं जाय. एम जैनशास्त्र जगतां जातां तेने जैनशासन उपर यास्था यावी, तेथ जेम सूर्य उग्याथी हिमनुं तेज गली जाय, तेम तेनुं मिथ्यात्व सर्व गली गयुं. तेवारें गुरुयें कयुं, हे शोजन ! हवे तहारी इच्छा होय, तेम कर. तहारुं मन माने, तो दीक्षा ले. शोजन बोल्यो, मुऊने दीक्षा यापो महारे कांइ संसारनी गरज नथी. गुरुयें पण तेने रूडो दिवस जोइने दीक्षा यापी. पी ते शोजन मुनि, शास्त्र जगतां जातां महाप्राज्ञ समस्त शास्त्रना पारं गामी था. पण धनपाल पंमितें काव्यशक्तियें राजा नोजने वश करी जा ना दुःख माटे बार वर्ष पर्यंत पोताना देशमां यतिनो विहार बंध कीधो.
एकदा प्रस्तावें शोननसाधु गोचरीयें गया बे, पण हजी गोचरीनो व खत थयो नथी, तेवामां देहरामां देव वांदवामाटे नवी थोड़ करीने देव वांद्या. तिहां चोवीश तीर्थकरनी स्तुति जोडवानुं ध्यान लाग्युं. हवे गोचरी पण करवी ने थो पण जोडवी. एम करतां को एक गृहस्थना घरने विषे गया, तिहां याहार जेवाने जोलीमांथी पातरां बाहेर काढ्यां, तेमां
हार लइने फरी पाठा पात्रां जोलीमां नाख्यां. तिहां एक पापापनी लोढी पडी हती, ते पण ते जोलीमांहे घालीने उपाश्रयें याव्या ने गुरु बागल गोचरी लोई पात्रां जोलीमांहेथी बाहिर काहाढ्यां तेवारें तें मांथी लोढी नीकली, गुरुयें पूढयं. हे वत्स ! या गुं लाव्यो ? तेवारें शोजन मुनि सावधान थयो, खने गुरु यागों कयुं के हुं थोयो जोडवाना ध्यान मां हतो तेथीलोढ़ी नाखवानुं ध्यान रह्युं नहीं. तेवारें गुरुयें पूब्धुं थोइ केवा प्रकारनी जोडी बे ते कही संजलावो. शोननें कयुं, "जव्यांनोज विबोधनै कतर विस्तारिकर्मावली " इत्यादि चोवीश जोडाना यमकबंध बन्नुं काव्य कही संजलाव्यां ते सांगली गुरु हर्ष पाम्या घणीक साबाशी दीधी.
एकदा गुरु कयुंके, हे शोननमुनि ! तमें मालवे जइ धारानगरीने विषे धनपाल पंमितने प्रतिबोधीने जेम मालवामां यतिनो विहार थाय, तेम करो. एवी गुरुनी खाज्ञा पामी शोननसाधु धारानगरीयें गया. ते वखत तिहां धनपाल पंमित तंबोल चावतो रक्त होतें अश्वक्रीडायें निकल्यो बे, ते मार्गमां सामो मल्यो . हवे शोजनसाधुना यागला दांत महोटा बे ते देखी ने ए शोजन बे एवं कांइ जाणतो नथी तेथी धनपाल हास्य करी कहेवा