________________
१२ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. परंतु एना नाग्यनेयोग्ये तिहां कोई दिवाकर नामा ऋषि निश्चल ध्यानक रीने अध्ययन करवा बेठा बे, तेना प्रनावथी जेनी ध्वजाने विष गरुड डे एवो गुरुडध्वज नामें देवता त्यां याव्यो, एकाग्रपणे अध्ययन सांजलता थकां ते गुरुड देवताना महिमाथी बेदुनाइने विष उतरी गयुं. वे ना सा वधान थया, तेवारें दिवाकर साधुने जइ वांद्या, तेमने गुरुडदेवतायें कह्यु के साधुयें गुरुडोपपात अध्ययन गण्युं तेना महात्म्यथी ढुं आव्यो,तेथी त मारुं विष उतरी गयुं, तमें जीवता रह्या. नहीकां उरमान मातायें आपेला विषयी मरण पामीने उर्गतियें जq पडत. माटेा साधुनो उपकार मानो. ते कुमरोने देवताना वचनथी अने साधुना उपदेशथी वैराग्य उपनो तेथीदी कालीधी. घणा वर्षपर्यंत चारित्र पाली तपश्चरणा करी अंतें समाधि मरण पामी सौधर्मदेवलोकने विषे विद्युत्प्रन अने विद्युत्सुंदर एवे नामे देवता थया.
विद्युत्प्रन तिहांथ। चवीने विजयवती नगरीने विष मदनदत्त एवे नामें व्यवहारीयानो पुत्र थयो, पूर्वनवना अन्यास माटें ए मदनदत्तने देखवा थी तुमने आनंद उपजे जे ॥ यतः॥ नयणे कहिऊ पेमं, नयणे दोसंपि परिफुडं कह ॥ नयणे कहिऊ कामं, नयणे वेरग्गमुव दिसइ ॥ १ ॥
पड़ी ते देवता ए वृत्तांत सांजलीने हर्ष पाम्यो थको एकावली हार म हारा कंठमां पहेरावतो हवो. वली ते देवता साधुप्रत्ये पूबतो हवो के, हे स्वामी! मुझने बालस घणुं आवे ने तेनुं हुं कारण हशे ? महारो कल्पट छ प्रकंपायमान थाय ,महारां वस्त्र रजें करी मलिन थाय . तेवारें सा धुयें कडं के तहारं आयुष्य हवे शेष अल्प रयुं जे. देवतायें पूब्यु के ढुंच वीने क्या उपजीश ? साधुयें कयुं तुं विजयवती नगरीयें नरवर्मराजाने घे र हरिदत्त एवे नामें पुत्र थाश्श. तिहां तुं मदनना कंठनेविषे एज हार दे खीने प्रतिबोध पामीश. एवं साधुनुं वचन सांजली देवता हर्षवंत थयो थको साधुने वांदीने स्वर्ग गयो. __ पालथी मदनदत्ने साधुने पूब्युं, कहो स्वामी ! ए हार देवता क्या थ की पाम्यो? तेवारें साधु कहेवा लाग्या के,पूर्व चमरचंचा राजधानीने विषे नवो चमरेंड नपनो, तेणें अवधिज्ञानें जोयुं, तो पोताना मस्तक नपर सौ धर्मेनुं सिंहासन दीतुं; तेवारें अमर्ष रुपनो जे महारा मस्तक पर को ण चढी बेगो जे? तेने लोकपालादिक कहेवा लाग्या के, स्वामी ! ए सौध