________________
२२६ जैनकथा रत्नकोप नाग त्रीजो. ते प्रमाणे खत लखी आप्यु. तेमां सार्थेना बीजा माणसोनी सादीयो न खावी. पडी जे न्हाना नावमां रत्नरहित बाणां हतां ते गणी आप्या. तेथी वाणीया खुशी थया. अने कहेवा लाग्या के,जो डाणां हतां तो यमें जीवता रह्या, नहिं तो मरी जात.माटें तमो अमारा उपगारी थया बो. कुमार कह्यु के, नाई उपकार शानो ! जेवां दीधां तेवां ले'. पडी देवयागे सारो पवन नीकट्यो, तेथी वहाणो रस्ते चहड्यां. केटलाएक दिवसें देमकुशलें पोताना नगरमा आवी पहोता. वहाणोथी नतरी वधामणीये वधामणी दीधी. व्य वहारीया सामे याव्या. तेमने सारी रीतें मल्या. सागरश्रेष्ठीने वधामणी दी धी. ने कह्यु के, तमारां वहाणे अमारा जीवो बचाव्या . जो तमारा वहा णमां बाणां नरेला न होत तो अमें बधा मरीजात. रस्तामांज आडबंदरें वहाण नांगरी, त्यांज तरी बाणां थापीने नरी लाव्यानुं अमारा प्रार ब्धेज आरामनंदनने सूचव्युं होय नहिं ? एम नासे .बीजुं कांई कमायो नहीं तो गुं थयु ! क्यां तमारा घरमांकाई को वस्तुनी कमती ! एवां मर्मनां तथा चानकनां तेनां वचनो सांजलीने सागरश्रेष्ठी मनमां काईक खिन्न थयो. तेथी ते कुमरनी सामे आव्यो नहीं.
पबी बधा सफर करी आवेला वाणीया पोतपोताना सामर्थ्य प्रमा में नेट लईने प्रथम लक्ष्मीधर राजाने मलवा गया. तेउनी साथें आराम नंदन आव्यो नहीं, पाउल रही गयो. बधा नेट मूकीने राजाने मव्या ते थी राजा अति हर्षित थयो. अने तेना माल, दाण उडं कह्यु. एटलामां पेलो कुमार पण एक अति उत्तम रूमालमां गणां नाखीने राजाने नेट देवा आव्यो. तेवारें बाहेर पोलीयाने कमु के, राजाने खबर करो के, आ रामनंदन आपने मलवानी चाहना करे ? ते वात पोलीयायें राजाने जश कही. राजायें तुरत तेडावी लीधो. त्यारे तुरत आवीने प्रथम पहेला बाणांनी चंगेरी राजानी पासें नेट दाखल राखी. राजायें पासें लेई जोई तो मांही बाणां दीवामां आव्यां. ते जोस्ने लोक सर्व हसवा लाग्यां अने राजायें विचार कस्यो के ए पोतें माहाबुद्धिमान् .माटें नेट दाखल गणां मू कवानुं कांप्रयोजन होवु जोश्यें. कह्यु डे के, “निरर्थन प्रवर्त्तत,जनो बुद्धि मतांवरः ॥ प्रदोहको नृपस्याये, मृउपायनमातनोत् ” नावार्थः-श्रेष्ठि बु धिमान् पुरुष जे डे, तेउनी प्रवृत्ति प्रयोजन विना होतीनथी. एवो विचार