________________
१.१४
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. ॥ श्री चरमजिनेश्वराय नमः ॥
अथ
॥ बालावबोधसहिता श्री सम्यक्त्वसित्तरी प्रारंभः ॥
तत्र प्रथम
॥ बालावबोध कर्त्तानुं मंगलाचरण ॥
॥ अनुष्टुब्वृत्तम् ॥
"
"
॥ नत्वा श्रीपार्श्वमतं स्मृत्वा च श्रुतदेवताम् ॥ श्रीमत्सम्यक्त्वसप्त त्याः कुर्वे बालावबोधनम् ॥ १ ॥ श्रर्थः - त्रेवीशमा तीर्थंकर श्रीपार्श्व नाथ अरिहंतने नमस्कार करीने तथा श्रुतदेवतानुं स्मरण करीने श्रीमत्स म्यक्त्व सप्ततिका ग्रंथना बालावबोधने हुं करूं बुं ॥ १ ॥ मूल गाथा ॥ दं सण सुद्धि पयासं, तिबयरमपविमं नमसिना ॥ दंसणसुद्धि सरूवं, कित्ते मि सुसारेण ॥ १ ॥ अर्थः- दर्शन जे सम्यक्त्व, तेनी शुद्धि जे निर्मल पणुं, तेथी जेने केवलज्ञानरूप प्रकाश एटले जवालुं ययुं बे, एवा अप श्चिम एटले बेल्ला चोवीशमा तीर्थकर जे श्रीमहावीरस्वामी तेमने नमस्कार करीने दर्शनशुद्धि जे सम्यक्त्वशुद्धि तेनुं स्वरूप जे लक्षण तेने श्रुतानुसारें एटले यागमने अनुसारें हुं कहुं बुं. अर्थात् हुं मारी मतिथीज कहेतो नथी, किंतु श्रागमनो नाव लड़ने हुं कहुं बुं. ए खनिप्रायणी ग्रंथकर्त्तायें पो ताने ग्रंथकर्त्तापानुं निमान नथी. एवं सूचन करूं बे
I
हवे सम्यक्त्वनुं स्वरूप कहे बे:
"
॥ दंसणमिह सम्मत्तं तं पुरा तत्तव सद्दहरूवं ॥ खइये खवसमियं, तहो वस मियं च नावं ॥ १ ॥ अर्थः - इह एटले या शास्त्रने विषे अथवा जि नशासनने विषे दर्शन जे बे, तेने सम्यक्त्व कहियें तं पुरा एटले ते वली ततसदहरूवं एटले ते तत्त्वार्थश्रद्धानरूप बे. एटले या पढ़ें करी अन्य तीर्थीना दर्शनने सम्यक्त्व न कहियें. एम ग्रंथकारें जलाव्युं, केम के ते अन्य तीर्थमां तत्त्वार्थ श्रद्धान नथी.
हवे ते सम्यक्त्वना घणा प्रकार बे, तेमां पण मुख्य त्रण प्रकार बे, ते कहे ः- एक दायिक, बीजुं क्षायोपशमिक, तथा त्रीजुं खौपशमिक, एम ( मायत्रं के० ) जाणं ॥ २ ॥