________________
२२४
जैनकथा रत्नकोष नाग बीजो. जी, मुझने नोजव्यो ॥ हवे करीयें किश्यो उपाय जी, इम मन चोलव्यो ॥१०॥ण अवसरें नहिल नयरें जी, नाग ते व्यवहारी ।। सुलसा नामें. तस नारी जी, श्रावक व्रतधार ॥ अयमंता कृषियें नांरव्युं जी, ए निंर्ड नारी॥ हरिणगमेषी आराध्यो जी, तन्मय थ प्यारी ॥११॥ जब तु टमान थयो तेह जी, तव सुलसा मागे ॥ मुफ आपो पुत्र ते स्वामी जी, चित्तशुं धरी रागें ॥ तव बोले देवता तेह जी, सोनल रे बाइ ॥ देव कीना पुत्र ते देशू जी, तुमने लाइ ॥ १२ ॥ जे कंसें माग्यो तेह जी, मारणने काजें ॥ श्म कही ऋतुवंती साथें जी, देव करे साजे ॥बेहुयें प्र सव्या पुत्र जी, साथें तेहमां ॥ मृतबालक सुलसा पामे जी, हवे जु
एहमां ॥१३॥ ले देवकी गर्न ते पाप्या जी, सुलसाने सारा ॥ सुलसा गर्न ते मूक्या जी, देवकीने न्यारा ॥ ते आपे कंसने गर्न जी, मृ तबालक देखी॥ शिला नपर पहाडे जी, तेहने वेखी ॥ १४ ॥ सुलसाने घर ते वधता जी, पुत्रपरें पाले ॥ तस नाम अनीक जस बीजा जी, अ नंतसेन नाले ॥ वली अजितसेन निहतारि जी, देवजसा नाम ॥ बहा शत्रुसेन ते जाणो जी, रूपकला धाम ॥१५॥ऋतुस्नान कयुं देवकीयें जी, एक दिन सुविलासें ॥ एह सात सुपन ते देखें जी, मनने नल्लासें ॥ सिंह सूर्य अनि ध्वज जाणो जी, वली एकगज राजे॥ वली पद्म सरोवर बहे जी, देव विमान बाजे ॥ १६ ॥ देखे ते रजनी आंतें जी, गंगदत्त रूडो॥ चवी गुक्रथ की ते यायो जी, सुचत नहिं कूडो ॥ श्रावण वदि अाउम जायो जी. दें व सान्निध करे ॥ मूक्या हता जे रखवाला जी, तस निश धरे ॥ १७॥ जेम विष खाईने सुता जी, तेम उंघी गया ॥ ए पुण्य प्रबलनो जोरो जी, देव पदें थया ॥ तेडी वसुदेवने जांखे जी, कंस ते पापियो । कूपमांदी
आपण फांसी जी, दोर ते कापीयो ॥१॥ सदु पुत्रने एह तो मारे जी, झुं करीयें हवे ॥ जश् नंदगोकुलमा मूको जी, पुत्र ए तो रहेवे ॥ रूडं रुडं ए म नांखे जी, सुत निज कर ले ॥ देवत्र करे शिर तास जी, चामर करे के॥१ए॥ करे मंगल दीवा आठ जी, मारग अजुयाले ॥ देवता तिहां हार उघाडे जी, पण को नवि नाले ॥ देखे उग्रसेन ते राय जी, पूढे इणिपरें ॥ शुं अचरिज एह उदारें जी, कहे रह्या पंजरें ॥ २०॥ तुऊ वयरी हणशे जेह जी, ते एह जाय ॥ मत को आगल तुमें कहेजो