________________
२०४
जैनकथा रत्नकोष नाग बीजो. ॥ १६॥ ना० ॥ तेंहनो पिंगल दास ढुं जाणो, पण मुज व्यसननी टेव ॥ खात्र खणीने वसंतना घरनो, कोश हस्यो ततखेव ॥ १७ ॥ना ॥ नाठो ते धन लेई वेगें, प्राण त्राणने काजें ॥ वाटे चोरें खूट्यो मुझने, पापी पापें दाजे ॥ १७ ॥ ना ॥ इहां ावी राजाने सेव्यो, पण उर्मति नवि नाती ॥ दूध ग्रहण टेवे मांजारी, नवि देखे शिर लाठी ॥ १॥ना० ॥ एक दि न चंश्वती देवीनो, दीठो करंमक रूडो ॥ लेवाने उजमाल थयो ढुं, चोरी व्यसन ने जूमों ॥ २० ॥ ना० ॥ पकडीने बांध्यो कोटवालें, जातां तुमने दीनां ॥ देखी तुमने मुफ पूरवनां,पाप कस्वां ते नीठां ॥ १ ॥ना॥ बीजे खंमें वीशमी ढालें, त्रीजे ए अधिकार ॥ उत्तम विजयनो पद्मविजय कहे, शीलथी जयजयकार ॥ २२॥ ना० ॥ सर्वगाथा ॥ ६२५॥
॥दोहा॥ ॥ चोर कहे वलि सोनलो, तापसपुरनी वात ॥ जे दिनथी मूकी गया, तापसपुर तुमें मात ॥ १ ॥ सार्थवाह ते दिनथकी, नोजन में मात ॥
आचारिज मुख बदु मली, दे प्रतिबोध विख्यात ॥ ॥ सात दिवस नूरख्यो रह्यो, मुंजे आम्मे दिन ॥ लश् नेटणुं एक दिन गयो,कुवेरने आसन्न ॥३॥ कुबेर बेतो तेहने, तापस पूरनुं राज्य ॥ त्रादिक आपे जलां, निज सा मंत करि साज ॥४॥ वसंत श्रीशेखर दीयुं, नाम ते बीजूं सार ॥ वाजंते वाजे करी, याव्यो निजपुर गार ॥ ५॥ दवदंती कहे चोरने, ल्यो दीदा माहानाग ॥ चोर कहे आणा करुं, मात धरी तुम राग ॥ ६॥ मुनिवर वे श्राव्या तिहां, आहार गवेषण काज ॥प्रतिलानीने इम कहे, सुणो स्वामी माहाराज ॥ ७॥ योग्य पुरुप देखो तुमें, तो द्यो स्वामी दीख ॥ जोग्य जा णी हवे मुनिवरु, लेई तेहनी शीख ॥७॥ देहरामा जइ तेहवे, दीदा श्रा पे तास ॥ मुनिवर चिचरंता गया, अन्याम सुखवास ॥ ए॥
॥ढाल एकवीशमी॥ ॥ सतिय सुनश ॥ ए देशी ॥जीमराय हवे सांजली, सखि हास्या नल ते राय ॥ परदेशे जमतां थकां, सखि किहां किण ठामें जाय ॥ १ ॥ एह वात ते अति दुःखनी थए ॥ ए आंकणी ॥ जीवे के नथी जीवतो,सखी खबर नहिं तस कोय ॥ पुप्पदंती ते सांजली, सखि रुदन ते ते हने हो य ॥ एह ॥ २॥ आतुरपणुं ययुं नारीने,सखि अश्रुनवि होय दूर ॥ पुष्प