________________
श्रीनेमिनाथनो रास खंम बीजो. १३५ मोकव्यो नगवंतें ए वाम ॥ १२॥ बा ॥ शे मुझने तुं करे निषेध, महारे ए रसगुंडे वेध ॥ बा ॥ ते पण कहे सुण महारी वात, वणिकने धनवां बक ढुं थात ॥ १३ ॥ बा ॥ एह त्रिदंमीये नाख्यो मुफ, सुण वली या गल नां तुऊ ॥ बा० ॥ रसमां मत तुं बोले हाथ, कोहीने थाशे ते का थ ॥१४॥ बा० ॥ नरीने आपुं तुमने एह, पण मत बोलजे ताहरी देह ॥ बा ॥ तव में तुंबडं प्राप्युं तास, रस नरी आप्यो मुजनें खास ॥ १५ बा० ॥ मांची हे ते बांध्युं तुंब, रड हलावी पाडी बुंब ॥ बा० ॥ खेंची काढे तापस ताम, कूपने तटें घाव्यो ढुं जाम ॥ १६ ॥ बा० ॥ मागे तुं बडु माहरी पास, तव ही लोनी लह्यो तास ॥ बा०॥ में रस ढोली नारख्यो सार, नाखी दीधो मुफ तिवार ॥ १७ ॥ बा० ॥ तेह अकारण बंधू ताम, कहे मत कर तुं खेद ए ठाम ॥वा०॥ रसमां तो नयी पडीयो अत्र, रोगनी उत्पत्ति थाये यत्र ॥ १७ ॥ बा० ॥ बीजो नहिं उपाय ते को य, निकलवानो सुण कहूँ तोय ॥ वा० ॥ गोधा जब आवे इण गम, ते हने पूंबडे वलगजे ताम ॥ १५ ॥ बा० ॥ तव लग तुं इहां रहे शुनध्या न, करी पंच परमेष्ठीनुं ज्ञान ॥ बा० ॥ तास वचनें दुं लह्यो अानंद, तेह पंचत्व लह्यो सुखकंद ॥२०॥बा॥नीपण शब्द सुण्यो एकदिन्न, तव बीहिनो याकुल थयो मन्न ।। वा० ॥ संजारी ते पुरुषy वयण,गोधा जागी निश्चय नयण ॥ २१॥ बा० ॥ पान करीने पाडी जाय, पूंबडे वलग्यो ढुं तिण वाय ॥ बा ॥ गाय पूंबडे वलगे गोवाल, तेम वलग्यो ढुं अति सुकुमाल ॥ २२॥बा० ॥ नरकमांहिथी निकले जेम, अथवा ग वासथी तेम ॥ बा ॥ देखी जीव लोकने बहार, नवो जनम एवं अवतार ॥२३॥बा॥ मूकी दी, पूंबडं जाम, मूळ यावी मुझने ताम ॥ बा० ॥ पडियो नूमि वली लाधुं चेत, सो एक धायो दुःख देत ॥ २४ ॥ बा० ॥ एक शिला नपर चढयो रंग, तेह शिला चाले निजशृंग ।। ब० ॥ अजगर वननेंसाने खाय, तव नाशी गयो तिहाथी पलाय ॥ २५ ॥ बा० ॥ अटवी अंतें पा म्यो गाम, तिहां मुफ माउल मित्रनुं धाम ॥ बा० ॥ कुःखनी श्रेणि लही में तत्र, किम कही शकिये ते दुःख अत्र ॥ २६ ॥ बा ॥ बीजे खंमें बार मी ढाल, पहेले अधिकारें ए रसाल ॥ बा ॥ पंमित उत्तम विजयनो शिष्य, पद्मविजय कहे पुण्ये जगीश ॥ २७ ॥ बा ॥ सर्वगाथा ॥ १० ॥