________________
सिंदूर प्रकरः
८३ ( पीयूषं के० ) अमृततुल्य थाय बे. तथा ते पुरुषने ( विषमं के० ) विषम स्थानक ते ( समं के० ) सरखं थाय बे. ( च के० ) चकार पादपूर्णार्थ बे. एटले या श्लोकमां नाव एटलोज बे के सत्यवक्ता पुरुषने सर्व सुखरूप याय बे, माटे सत्यजे बोलवु ॥ ३२ ॥ श्रा बहुं मिष्यावचन प्रकरणं संपूर्ण थयुं ॥
टीका:-यथ सत्यप्रनावं दर्शयति ॥ तस्या निरिति ॥ यः पुमान् सत्यांच तं सत्ययुक्तं वची वचनं वक्तिं ब्रूते । तस्य पुंसोऽग्निर्वन्हिः सत्यप्रनावाजलं । तथाऽर्णवः समुङ्गः स्थलं स्यात् । तथा व्यरिः शत्रुर्मित्रं स्यात् । पुनः सुराः देवाः किंकराः सेवका यादेशकारिणः स्युः । पुनः कांतारमरएयं नगरं स्यात् । तथा गिरिः पर्व्वतगृहं स्यात् । पुनरहिः सप्र्पोमाव्यं स्त्रक् स्यात् । तथा मृ गारिः सिंहोमृगो हरिण श्व स्यात् । तथा पातानं रसातलं बिलं बिलरूपं स्यात् । तथाऽस्त्रं शस्त्रं उत्पलदलं कमलपत्रसदृशं स्यात् । तथा व्यालो ट गजः शृगांल श्वस्यात् । पुनर्विषं हालाहलं पीयूपं अमृतं स्यात् । तथा विपमं संकट स्थानं संपडूपं स्यात् सत्यप्रनावतः । यतः सत्यं वक्तव्यं यत्र वसु राज्ञः दीरकदंब कोपाध्यायपुत्रपर्व्वतकनारदयोर्दृष्टांतः ॥ सिंदूरप्रकराख्यस्य, व्याख्यायां दर्षकीर्त्तिना । सूरिणा विहितायां तु मिथ्यावचनप्रक्रमः ॥ ३२ ॥ इति षष्ठों मिथ्यावचनप्रक्रमः ॥ ६ ॥
"
नापाकाव्यः - सवैया इकतीसा ॥ पावकंतें जल दोई वारिधितें यल होइ, शस्त्रतें कमल होइ ग्राम होइ वनतें ॥ कांतार नंगर होइ पर्वततें घर हो, वासवतें दास होइ हेतू पुरजनतें ॥ सिंहतें कुरंग होइ व्यान स्याल अंग हो, विष पियूष होई माला यहि फनतें ॥ विषमतें समहोइ संकट न व्यापै को, एते गुन होइ सत्यवादी दरसनतें ॥ ३२ ॥
कथाः - शुक्तिमती नगरीयें अनिचं नामा राजा तेनो वसु नामें पुत्र बे, ते न्हानपथी सत्यवचननो बोलनार बे, ते नगरीमां कीरकरंबक उपाध्या सर्व शास्त्रनो जाए बे, तेनो पुत्र पर्वतक नामें बे, ते स्वनावें कुटिलाश वालो ने, एक पर्वतक बीजो वसुराजा यने त्रीजो नारद ए त्रणे कीरकदं as उपाध्याय पासें न ले. अन्यदा तेत्रो शिष्य अगासी मां सुताबे उपा ध्याय अगासीमां वेगे जागे बे एवामां श्राकाशमार्गे वे चारण मुनियो वातो करता चाव्या जाय बे, तेमांथी एक मुनि बोल्यो के या त्रणमां वे तो नरकगामी बे ने एक स्वर्गगामी बे. ए वाणी सांजली उपाध्याय उद्दे
"